Van Hà Tiên naar Phnom Penh en Siem Reap

We liepen vaak wat achter maar door de gedwongen rust zijn we nu bij!
Iedereen bedankt voor de reacties, leuk om te merken dat er zo mee gelezen wordt! Reageren lukte ons niet via de reactie button dus dan maar even zo.

Cambodja. That's a different kind of cookie! Even een kort stukje geschiedenis zoals ik uit de beschrijvingen lees. Kort geleden is in dit land een gruwelijke oorlog gevochten. De Amerikaans-Vietnamese oorlog had ook Cambodja betrokken en toen de Amerikanen weg trokken kwam een gruwelijk regime aan de macht bekend als de Khmer Rouge of Rode Khmer in Nederland. De gruwelen die toen tegen de eigen bevolking zijn gepleegd zijn onbeschrijfelijk en van het zelfde kaliber als het nazisme. Doordat het regime na verbanning nog lang als guerrilla verder heeft gevochten is het land failliet, zijn miljoenen mijnen gelegd en de ontwikkeling van het land als zodanig totaal gestopt. De ideologie van het regime was het land terug brengen naar het jaar 0 om het volgens eigen ideeën daarna vorm te geven naar agrarisch model. Daarom waren de intelligentsia direct een doelwit. Uiteindelijk was de bevolking gehalveerd! Nu is het een van de armste en meest corrupte landen ter wereld. Rijkdommen worden uitbesteed aan buitenlandse investeerders waardoor veel geld weg vloeit. Onderwijs wordt nauwelijks gegeven omdat een leraar weinig betaald krijgt en alle handen nodig zijn om geld te verdienen. Zo leven een heleboel mensen op een salaris van 30$ per maand en dat is onder de absolute armoedegrens. Een fabrieksarbeider die ons textiel naait krijgt ongeveer 130$ per maand. De overheid is corrupt en vooral bezig met vullen van eigen zakken. Daarvoor heeft het de natuurlijke bossen van het land verpatst zodat er nog geen 3% over is en het land kaal en droog wordt. En daar gaan wij als rijke toerist doorheen reizen. Bizar is dat toch. Benieuwd hoe ons dat bevalt.
De samenwerking in het vervoersbedrijf dat ons van Vietnam naar Phnom Pehn brengt is niet prijzenswaardig. Nadat we in Vietnam al beet genomen zijn rijden we met een vriendelijk uitziende chauffeur van de grens weg. Hij verteld dat hij 2 uur heeft staan wachten en nu een andere route neemt zodat we daar bus kunnen wisselen. Het blijkt best wel om te zijn en bij de buswissel worden 2 groepen ordinair bij elkaar gevoegd. Dat het niet uit komt met het aantal stoelen lijkt ze niet te deren. We moeten ons maar smaller maken. Maar de groep westerlingen accepteert dit niet en vormt een front in de eis dat het vervoer netjes geregeld moet worden. Na wat sussende woorden van een touroperator wordt het geregeld. Alsnog is het een volgepakte bus met zwetende toeristen en grote backpacks in alle hoeken gestouwd. Ela heef met haar verbonden been een klein privilege en kan voorin zitten. Dat geeft iets van een verlichting maar de wonden kunnen heel lang niet verzorgd worden en het gaas gaat vast plakken. Ook het lange zitten eist zijn tol want er ontstaat iets van oedeem. Ze heeft er veel pijn aan maar slaat zich er dapper door heen.
Door het omrijden en al het gedoe duurt de reis tot 20.00 uur en zijn we 13 uur geweest vanaf de pick up bij het hotel. Maar zoals zo vaak vergeet je de inspanningen als de goede dingen op je weg komen. Een vriendelijke tuktuk chauffeur brengt ons naar het hotel iets verder op. Bij het hotel weer veel vriendelijkheid en behulpzaamheid. De kamer ziet er mooi uit. Dan gaat de telefoon. De receptionist vraagt of ik naar beneden wil komen om de tuktuk chauffeur met ander geld te betalen. De 20 Dollar die ik hem gaf is niet inwisselbaar en hij vind dat ik daar verantwoordelijk voor ben. Ik zeg dit onzin te vinden en ben niet van plan naar beneden te komen. Dan stelt hij voor de chauffeur naar boven te laten komen. Dat lijkt me helemaal bizar en ik loop de trap af. In de lobby gaat de discussie alle kanten op en omdat ik geen gezeik meer wil deze dag wissel ik het briefje. Het blijkt dat het wisselkantoor in Vietnam een oud briefje heeft gegeven en die willen ze niet. Ik baal van het hele gedoe maar zo gaan de dingen hier.
De reis heeft de benen van Ela geen goed gedaan dus we besluiten de volgende dag rust te nemen. Wat de stad tot nu toe heeft laten zien is dat niet perse een gemis. Phnom Penh is een stad waar de rijkdom die een stad kenmerkt met zijn buitenlandse merken en enorme hotels in schril contrast staat met de graatmagere bedelaars, de hosselaars die marihuana en seks willen verkopen en de hopen viezigheid die overal op straat liggen te rotten. In de avond loop ik een rondje en kies een kroeg voor een biertje en sigaret en laat het stadse gedruis op me in werken. Conclusie is wat mij betreft dat het weinig te bieden heeft als je niet de georganiseerde tours neemt of mensen kent die je wegwijs maken.
De reis naar Siem Reap doen we met een toerbus die direct naast het hotel ligt. Aangekondigd als een comfortabele bus met airco, wifi, genoeg beenruimte en 2 stops klinkt het als een prima deal. En inderdaad is dit een prettige reis van zo ongeveer 5 uur. Aangekomen in Siem Reap staan de tuktuks klaar en worden we snel in de hitte naar het hotel gebracht. Ela krijgt door haar gewonde uitstraling van iedereen hulp en dat is prettig. Het hotel is echt een plaatje met een schitterende wachtruimte. Mooie zitjes omgeven door gordijnen en vijvertjes, geurende oliebranders en mooie decoraties. Verse bloemsierkunst op tafel, echt heel mooi. Wij krijgen een welkomstdrankje van honing, ijs en thee met een rietje van citroengras en gekoelde doeken met mint om ons op te frissen. We worden goed ontvangen en ook de kamer is prachtig. We hebben hier 5 dagen geboekt dus dat is prettig, zeker omdat Ela er veel zal verblijven.
We hadden afgesproken dat als de wonden niet beter zijn we naar een dokter gaan maar een betere houding is dat sowieso te doen dus na navraag bij de hotelreceptie worden we verwezen naar het Internationale hospitaal dat Thais gerund wordt. Tuktuk doet dienst als ambulance en aangekomen ziet het er keurig uit. Na registratie wordt Ela gezien door een behandelend verpleegkundige die Thais is en daarna door een strenge dokter die ook foto's wil laten maken. Als Ela zegt dat het niet gebroken is wordt hij boos en kapt de discussie af. Ons eigenwijs handelen en laat een dokter bezoeken kunnen niet op zijn instemming rekenen. Inderdaad blijkt er niks gebroken of zichtbaar beschadigd te zijn op de foto. Het oedeem is vanwege de ontsteking en de val. En water in deze regio is niet geschikt voor wondverzorging dus heeft de wonden niet echt goed gedaan. Daarvoor hebben ze speciaal water dat steriel is. De wonden worden grondig gereinigd en Ela moet flink op haar tanden bijten. Ze staat op het punt de verpleegster een mep te geven maar die is net te aardig. We hebben de keuze om dagelijks terug te komen of het zelf schoon te houden. Na goede instructie en mee kijken krijgen we een flink pak spullen mee en kunnen we twee maal daags de boel verzorgen. De dokter schrijft twee soorten antibiotica voor en een ontstekingsremmende pijnstiller en daarmee kunnen we naar huis. Tenminste, als we even langs de kassa zijn geweest. Verbazing als de helft van de rekening de medicatie betreft. Maar zal vast wel vergoed worden door de verzekeraar. En anders maar niet, het is fijn om te weten wat er aan de hand is en wat te doen. Dan maar even weinig zien van de omgeving en wel voorspoedig herstellen, het is niet anders.
We zijn naar Siem Reap gekomen omdat hier de mooiste tempel ruïnes van Azië te vinden zijn. De Ankor Wat geldt als de grootste en best bewaarde en de Bayon als meest interessante omdat daar op elke toren 4 gezichten zijn weer gegeven. Deze tempel symboliseert de samensmelting van een Hindoeïstisch tijdperk met het Boeddhisme. Duizend jaar geleden waren deze tempels en dit land het hart van de Khmer dynastie, een rijk dat van Sumatra tot in China liep en ook Vietnam, Thailand, Laos en een deel van Birma omvatte. Mooi om rond te lopen en middels een gids meer van deze geschiedenis mee te krijgen. Zeker omdat in de Ankor Wat heel veel van de Hindoe symboliek in de muren gegraveerd staat en bijzonder goed bewaard is gebleven. De eeuwige strijd van goed en kwaad is een klassiek religieus thema en hier over de vele meters muur verteld. Af en toe ontbreekt er een stuk door kogelinslagen en op sommige plekken is het dak wat ingestort en gerepareerd maar verder is het een prachtig gebouw.
Helaas doe ik deze trip alleen omdat Ela echt niet in staat is om te lopen. Veel foto's maken dus en goed op letten om het verhaal te kunnen uitleggen. Wel een goede keuze om dit alleen te doen. Het is gruwelijk warm, rond de 40 graden en veel klauteren en opletten waar je loopt. Na de eerste tempel ben ik dan ook uitgeput en mijn tuktuk chauffeur brengt me eerst naar een plek met restaurantjes. Even een koud biertje en gevulde soep met noodles en groenten om op krachten te komen. Lekker onder een ventilator kom ik weer bij. Mijn chauffeur, mister Tiger, wacht op me in zijn hangmat die hij ophangt onder het dakje van de tuktuk. Prima geld verdienen zo. Als ik twee uur verder wederom een rondje tempel heb afgerond heb ik de keuze nog een andere te bezoeken. Ik heb een pas voor een hele dag á 20$ en ben niet heel vroeg gestart. Maar de schoonheid van alles ten spijt ben ik er klaar mee. Dan maar geen zonsondergang boven de tempels. Lekker in de tuktuk wat wind vangen op weg terug en een beetje om me heen kijken vind ik heerlijk.
De rest van de dagen brengen we vooral op de kamer door. Na ontbijt is de inspanning vaak al weer genoeg voor Ela en zwelt haar voet op. Lopen doet echt pijn en op gang komen kost elke keer veel moeite dus dat vermijden we zoveel mogelijk. Een dagelijkse tocht langs de supermarkten levert verse baguettes op en zelfs stukjes Gouda kaas. Met fruit en drankjes redden we het dan wel. Om nog iets van Cambodja mee te krijgen moet er wel van de plaatselijke keuken geproefd worden. In het hotel serveren ze boven in het restaurant Lok Lak, een heerlijk gerecht van rundvlees blokjes in kruidige marinade op sla, tomaat en ui. En heel verrassend is het gebruik van verse zwarte en groene peper die hier in de omgeving gekweekt wordt. Een dipsaus van gemalen zwarte peper, zeezout en limoen geeft een heerlijke touch en het trosje verse groene pepers smaakt ook erg lekker. Lang niet zo pittig als rode peper en qua smaak veel rijker dan wat ik ken van onze pepers. De Kampot peper die ze hier hebben geldt dan ook als beschermd, zoiets als Champagne in Frankrijk. Een ander gerecht dat kenmerkend is voor Cambodja is de Amok. Zachte curry van groente, veel kruiden en vulling met vlees of vis, in een kuipje van bananenblad gestoomd. Een restaurant met gelijknamige naam biedt een Amokdegustation aan van 5 proeverijen van verschillende Amok. Lekker en een leuke manier het te vergelijken. Verder zijn we gewaarschuwd voor reizigersdiarree in Cambodja dus veel straatgerechten eten we hier niet. Tarantula's en rode mieren worden hier gefrituurd als lekkernij aangeboden maar daar is zo alleen weinig lol aan en als ik het mee zou nemen naar de hotelkamer krijg ik klappen dus dat soort exotisch voedsel laat ik voor wat het is.
De dagen rust en antibiotica kuur doen Ela goed en ze hersteld langzaam maar zeker. Hopen dat het reizen de boel niet verslechterd.
Wij gaan voor onze voorlaatste etappe van de reis weer terug naar Thailand. We vliegen in twee etappes via Bangkok naar Surat Thani om een boot naar Ko Tao te nemen. Duikparadijs en relax oord. Benieuwd wat voor bijzondere vissen zich laten zien tijdens de duikcursus. Er worden zelfs walvishaaien gespot vanaf dit eiland als je mazzel hebt. De grootste vis die in de wateren rond zwemt, ongevaarlijk maar wel nieuwsgierig. En nog vele andere mooie vissen die tussen het koraalrif zwemmen.
Hopelijk kunnen we daar nog vijf dagen genieten en gaan terug kijken op een zeer bijzondere en geslaagde reis.