Reis 2014
Door: Ela en John
Blijf op de hoogte en volg Ela en John
24 Februari 2014 | Indonesië, Pangkalanbuun
Tanjung Putin National Park
Het is zo ver, vanochtend werden we opgewacht door Arif en zijn we met een taxi naar de klotok (onze boot) gebracht en hebben we kennis gemaakt met de bemanning. Het zijn vier mannen: een kapitein met hulp, een kok en de gids Joe. Arif gaat niet mee maar we zien hem weer op het vliegveld bij terugkomst en nu zijn we in de jungle. Zonder foto's is het moeilijk te omschrijven wat wij hier allemaal zien maar waar wij beide moeite mee hebben is om te zien wat voor schade de mens hier heeft aangericht. En het besef is groot dat dit inderdaad wel eens een "a once in a lifetime experience" kan zijn omdat dit er misschien over een aantal jaren niet meer zal zijn. De aanleg van de illegale palmolieplantages brengt grote schade met zich mee. Maar naast dit besef is er enorm veel tijd om te genieten van al het moois wat de Kalimantan ons te bieden heeft. Op het bovendek zitten wij in gezelschap van Joe in de zon en varen langzaam de rivier af. Met zijn drieën kijken we goed om ons heen en om de zoveel minuten roept iemand "bird, monkey". De eerste apen die we zien zijn neusapen.
Neusapen zijn vernoemd naar de Nederlanders, vanwege hun blonde haren, grote neuzen en dikke buiken. Daar past John wel in het profiel en Joe de gids kan die zelfspot wel waarderen. Er valt zoveel te zien! Zoals iedereen weet is John dol op vogels en elke keer als hij op de wc zit zien Joe en Michaela mooie vogels die John dan net weer mist. Opeens worden we geroepen "lunch is ready". Wat worden we zo ontzettend verwent, rijst, kip, vis, garnalen, ziet er allemaal prachtig uit, lekker veel voor John want Ela lust natuurlijk niet alles. Om een uurtje of twee gaan we naar het eerste voederstation. Na een flinke wandeling door het woud komen we aan en zijn er een aantal Rangers bananen aan het neerleggen, het is warm en van Joe krijgen we een aantal grote bladeren die we gebruiken als waaier, en nu is het afwachten! Na ander half uur, ondanks de inspanningen van diverse gidsen bij het voederstation krijgen we te horen dat de Orang- oetans niet meer komen en vertrekken we. Van Joe horen we dat het een slechte tijd van het jaar is, er is nu veel voedsel te vinden in het woud dus ze hebben de mensen niet nodig.
Het is half 7 en de nacht valt. Moeilijk te omschrijven wat dat betekent hier. Er nadert onweer te zien aan het lichten in de verte. Een bui zou wel prettig zijn om de benauwdheid wat te verminderen. Zonder zon blijft de temperatuur makkelijk rond de dertig graden. Het is het aardedonker, we verblijven op de boot op het bovendek waar we een overkapping hebben met een klamboe en onze bedden zijn opgemaakt. Ik zit op de voorplecht en Michaela doet al een dutje in afwachting van ons avondeten waar de bemanning onderdeks druk mee is. Het geluid om ons heen is oorverdovend, grote vleermuizen die hun hoge trillers laten horen op jacht naar de miljoenen muggen die nu rond zwermen. Dan de cicades die hun vleugels laten trillen, de sprinkhanen, krekels en weten wij veel wat voor insecten nog meer. De vogels bleven druk tot het donker maar zijn nu gaan slapen, in plaats daar van hoor ik denk ik een uil dichtbij maar het zouden ook apen kunnen zijn. Die waren tot even geleden ook erg druk en een troep langoeren kwam nog buurten toen we aan legden. Wat voor sprongen die maken is echt geweldig. Van de 9 apensoorten die hier voor komen hebben we er al vier gezien.
Als ik over het dek paradeer voel ik me gelukkig. Zo midden in de natuur, in goede handen van de crew en samen met Ela op avontuur. Na het avondeten kletsen we nog wat met Joe over wat we hebben gezien en het programma voor morgen. Om 20.30 liggen we op bed, gelukkig, maar doodmoe van alle indrukken.
En inderdaad, vannacht is er flink wat regen gevallen en liggend onder de klamboe op ons bedje voelen we het langzaam afkoelen en steekt er een klein briesje op. Tijdens het "concert van het woud" vallen we in slaap om vervolgens rond een uurtje of 6 weer wakker te worden. Het is dan even vreemd om te beseffen waar we zijn, de zon komt net op en we horen allerlei geluiden die we nog niet een plek kunnen geven. Benieuwd wat deze dag ons gaat brengen! Zullen we vandaag eindelijk de "mensen van het woud" mogen ontmoeten?
Om een uurtje of 8 wordt het ontbijt geserveerd, geroosterd brood met beleg en bananen pannenkoekjes ...lekker om zo verwent te worden! Om 9 uur 's ochtends gaan we naar het tweede voederstation, het is weer een flinke wandeling door het bos en het is al aardig warm aan het worden. Aangekomen bij het voederstation leggen de Rangers de bananen neer en een emmer met melk om vervolgen de orang-oetans te roepen voor het ontbijt. Ze imiteren dan het geluid van de orang-oetans en deze schijnen hierop te reageren....tenminste als het ze uit komt. John ziet al snel een hele grote wandelende tak en iedereen verwonderd zich en maakt foto's, maar goed daarvoor kom ik hier niet, IK WIL NU APEN ZIEN! Ongeveer een half uur later nog helemaal niks en John begint zich te vervelen en loopt weg het woud in met zijn fototoestel en daar zit ik dan, ogen gericht op het voederstation. Ongeveer 5 tot 10 minuten later zie ik een eekhoorn het voederstation oprennen, iedereen weer foto's maken en een hoop ohhh's en ahhhh's, maar terwijl iedereen druk is met die eekhoorn zie ik de bosjes achter het voederstation bewegen en denk " holy shit....eekhoorn aan me hoela" en opeen verschijnt daar een prachtige orang-oetan, ik begin te roepen naar John (denk aan het wc verhaal en de vogels!). Terwijl ik hem roep rollen de tranen over mijn wangen, het is zo mooi om te zien, John komt het woud uitgerend en de blik op zijn gezicht vergeet ik nooit meer. Joe komt naar ons toe en verteld ons dat we geluk hebben en dat dit de "king" is. De knapperd kijkt rustig om zich heen en verdwijnt weer....NEE!!!! Ik kijk Joe aan en hij zegt waarschijnlijk zijn er andere mannen in de buurt. Maar kijk nu toch, de king komt terug met zijn vrouw en baby, wauw, wauw, wauw! Nu ik dit schrijf zit ik weer emotioneel. Nu een minuut of tien verdwijnen ze weer net zo snel als ze verschenen en lopen we dolgelukkig terug naar de klotok. Nu is John aan de beurt en we gaan de rivier weer op om volgels te spotten en krokodillen. Ons eindstation voor vandaag is Camp Leakey, dit kamp is opgericht in 1971 en hier bevinden zich veel gerehabiliteerde orang-oetans. Het plan is om bij het voedermoment van drie uur te zijn dus we hebben nog wel even de tijd. We vertelden over de verwoestende effecten van de palmolieplantages en hoe verder we richting Camp Leakey varen zien we het mooi het hier ooit was. De rivier heeft een totaal andere kleur en wordt de "reflection river" genoemd. Deze is zwart maar helder en er is geen vervuiling te zien. John heeft de tijd van zijn leven en we zien van alles, de hornbill, purple herron, straided herron, small white herron en de small en big kingfisher (vogels). Maar ook zien we krokodillen en allerlei apen zoals makaken, langoeren en neusapen. En als we aanleggen bij Camp Leakey zelfs nog een schildpad. Ik zit al weer te genieten van een groep makaken die zitten te bedelen langs de kant van de rivier, ze zijn zo schattig, en als de lunch wordt gebracht gooien John en ik de helft naar de kant om ze te voeren, als er per ongeluk iets in het water valt duiken ze gewoon het water in, zo leuk om te zien.
Om half 3 vertrekken we naar het laatste voederstation van onze trip. We gaan eerst langs een informatiecentrum waar allerlei info te vinden is over de orang-oetans die hier gerehabiliteerd zijn en nu in en rondom Camp Leakey verblijven. Leuk om te zien want ze houden hier hele stambomen bij. Alle namen van baby's die uit een lijn komen beginnen met dezelfde voorletter als die van de moeder. Oké Joe genoeg gerookt, wij willen apen zien dus op naar het voederstation. Het is een wandeling van ongeveer 20 minuten maar het is zo warm dat het wel een uur lijkt. Maar daar zijn we dan, alle standaard rituelen worden uitgevoerd en het wachten begint. Er zijn nog niet zo heel veel bezoekers dus lekker rustig en weinig geklets om ons heen. Na een minuut of tien heb ik een deja vu moment, "kijk een aparte eekhoorn, een zwarte met witte strepen, verleden keer kwamen toen de apen". Opeens begint Joe te roepen, " John they're coming!" . En inderdaad in de verte zien we de boomtoppen heen en weer zwaaien, spannend zeg, wat gebeurt er allemaal, de vorige keer kwamen ze over de grond. En toen opeens slingerde er een orang-oetan met baby behendig door de boomtoppen, wat een atleet! Al snel gevolgd door een tweede. Je moet er bij zijn geweest maar het is zo een emotioneel moment als je deze orang-oetans ziet, ze zijn zo mooi om te zien, en hebben voor 97% hetzelfde DNA als wij, en dat is heel duidelijk te zien. Van Joe krijgen we te horen dat dit Kara is met haar baby, na een paar minuten komt ze steeds meer naar beneden maar houdt ons goed in de gaten. Je kunt zien dat ze de gidsen kent want ze gaat die kant op en Joe roept ons zodat we dicht bij kunnen komen. Uiteindelijk stapt ze op de grond en pakt zelf een vrouw beet bij haar arm! Ben best jaloers! Uiteindelijk hebben we 6 orang-oetans gezien en een Gibbon, later hoorde we dat dit bijzonder is omdat er maar twee gerehabiliteerde Gibbons binnen Camp Leakey zijn geweest. Bofkonten! Als we na een aantal uur teruglopen naar de klotok komen we opeens een orang-oetan tegen in het kamp zelf. Ze zit daar een beetje mooi te wezen en te sjansen en het lijkt zelf of ze naar ons lacht. Ik vraag aan Joe of ik dichtbij kan komen om een foto te maken en hij zegt " lets try", laat ik me geen twee keer zeggen natuurlijk en ik ga erop af. Ze kijkt me aan terwijl ik dichtbij zit en begint te lachen en het model uit te hangen, ze rolt zich om en ligt op haar rug met haar benen in de lucht. Joe vraagt of ik met haar op de foto wil: wat is dat voor een domme vraag....JA! Uiteindelijk zingen we " happy birthday" voor haar en blaast ze de aansteker van Joe uit. Zo cool! Maar dan is het helaas tijd om te gaan. Wat een ervaring, dit heeft diepe indruk op ons gemaakt.
Eenmaal op de klotok klinkt " music captain" en dat is het teken dat we gaan varen, we gaan een plek zoeken voor de nacht. Tijdens het varen zien we natuurlijk weer de prachtigste vogels en John ziet nog een lizzard en een python...ieuwww! We leggen aan bij nog een aantal andere klotoks en er wordt gevraagd of we willen douchen. Dat willen we wel en met het water uit de rivier douchen we ons, dat wil zeggen we gooien ons zelf nat met een bakje water.
Na het avondeten kletsen we nog wat met Joe en spreken we af om morgen vroeg op te staan en om 6 uur naar een observatietoren te gaan om vogels te spotten. Om een uurtje of half negen gaat bij ons het licht uit.
6 uur is toch erg vroeg en ik besluit te blijven liggen dus John en Joe vertrekken met zijn tweeën. Een uurtje later zijn ze weer terug en heeft John weer een aantal vogels gezien die hij op zijn lijstje kan bijschrijven. "Music captain", helaas het zit erop, we varen rustig terug naar de haven, ons avontuur zit er bijna op. Na de lunch komen we aan en Joe brengt ons naar het vliegveld waar we Arif zullen ontmoeten. We drinken op het vliegveld samen koffie en hebben het over alles wat we gezien hebben en dan is het tijd om afscheid te nemen. Vanmiddag vliegen we naar Pontianak om vervolgens de volgende dag via Kuching te arriveren bij onze volgende bestemming: Kuala Lumpur. Met al dat vliegen hebben we steeds geluk gehad dat het rustig verliep en zonder al te veel turbulentie. Deze keer is het wat bewolkter en na een waarschuwing van de Captain komen we in een dikke luchtzak terecht en maken we een vrije val van een paar meter. We hadden net water in bekertjes gekregen dat door de schok tegen het plafond spuit. Een stewardess stond nog in het gangpad en stoot haar hoofd fors tegen het dak. In slowmotion neem je zoiets waar en het is even angstig als lachwekkend. Bij Michaela uit zich dat in een slappe lach die eerst door andere passagiers niet zo wordt gewaardeerd maar al gauw ontwapent het en gaan de meest geschrokken types ook wat glimlachen als Indonesische boeren met kiespijn. Ik vind het prettig om te merken dat de angst die ik eerder wel eens voelde nu helemaal niet aanwezig is. Het zal wel goed komen.
Het is zo ver, vanochtend werden we opgewacht door Arif en zijn we met een taxi naar de klotok (onze boot) gebracht en hebben we kennis gemaakt met de bemanning. Het zijn vier mannen: een kapitein met hulp, een kok en de gids Joe. Arif gaat niet mee maar we zien hem weer op het vliegveld bij terugkomst en nu zijn we in de jungle. Zonder foto's is het moeilijk te omschrijven wat wij hier allemaal zien maar waar wij beide moeite mee hebben is om te zien wat voor schade de mens hier heeft aangericht. En het besef is groot dat dit inderdaad wel eens een "a once in a lifetime experience" kan zijn omdat dit er misschien over een aantal jaren niet meer zal zijn. De aanleg van de illegale palmolieplantages brengt grote schade met zich mee. Maar naast dit besef is er enorm veel tijd om te genieten van al het moois wat de Kalimantan ons te bieden heeft. Op het bovendek zitten wij in gezelschap van Joe in de zon en varen langzaam de rivier af. Met zijn drieën kijken we goed om ons heen en om de zoveel minuten roept iemand "bird, monkey". De eerste apen die we zien zijn neusapen.
Neusapen zijn vernoemd naar de Nederlanders, vanwege hun blonde haren, grote neuzen en dikke buiken. Daar past John wel in het profiel en Joe de gids kan die zelfspot wel waarderen. Er valt zoveel te zien! Zoals iedereen weet is John dol op vogels en elke keer als hij op de wc zit zien Joe en Michaela mooie vogels die John dan net weer mist. Opeens worden we geroepen "lunch is ready". Wat worden we zo ontzettend verwent, rijst, kip, vis, garnalen, ziet er allemaal prachtig uit, lekker veel voor John want Ela lust natuurlijk niet alles. Om een uurtje of twee gaan we naar het eerste voederstation. Na een flinke wandeling door het woud komen we aan en zijn er een aantal Rangers bananen aan het neerleggen, het is warm en van Joe krijgen we een aantal grote bladeren die we gebruiken als waaier, en nu is het afwachten! Na ander half uur, ondanks de inspanningen van diverse gidsen bij het voederstation krijgen we te horen dat de Orang- oetans niet meer komen en vertrekken we. Van Joe horen we dat het een slechte tijd van het jaar is, er is nu veel voedsel te vinden in het woud dus ze hebben de mensen niet nodig.
Het is half 7 en de nacht valt. Moeilijk te omschrijven wat dat betekent hier. Er nadert onweer te zien aan het lichten in de verte. Een bui zou wel prettig zijn om de benauwdheid wat te verminderen. Zonder zon blijft de temperatuur makkelijk rond de dertig graden. Het is het aardedonker, we verblijven op de boot op het bovendek waar we een overkapping hebben met een klamboe en onze bedden zijn opgemaakt. Ik zit op de voorplecht en Michaela doet al een dutje in afwachting van ons avondeten waar de bemanning onderdeks druk mee is. Het geluid om ons heen is oorverdovend, grote vleermuizen die hun hoge trillers laten horen op jacht naar de miljoenen muggen die nu rond zwermen. Dan de cicades die hun vleugels laten trillen, de sprinkhanen, krekels en weten wij veel wat voor insecten nog meer. De vogels bleven druk tot het donker maar zijn nu gaan slapen, in plaats daar van hoor ik denk ik een uil dichtbij maar het zouden ook apen kunnen zijn. Die waren tot even geleden ook erg druk en een troep langoeren kwam nog buurten toen we aan legden. Wat voor sprongen die maken is echt geweldig. Van de 9 apensoorten die hier voor komen hebben we er al vier gezien.
Als ik over het dek paradeer voel ik me gelukkig. Zo midden in de natuur, in goede handen van de crew en samen met Ela op avontuur. Na het avondeten kletsen we nog wat met Joe over wat we hebben gezien en het programma voor morgen. Om 20.30 liggen we op bed, gelukkig, maar doodmoe van alle indrukken.
En inderdaad, vannacht is er flink wat regen gevallen en liggend onder de klamboe op ons bedje voelen we het langzaam afkoelen en steekt er een klein briesje op. Tijdens het "concert van het woud" vallen we in slaap om vervolgens rond een uurtje of 6 weer wakker te worden. Het is dan even vreemd om te beseffen waar we zijn, de zon komt net op en we horen allerlei geluiden die we nog niet een plek kunnen geven. Benieuwd wat deze dag ons gaat brengen! Zullen we vandaag eindelijk de "mensen van het woud" mogen ontmoeten?
Om een uurtje of 8 wordt het ontbijt geserveerd, geroosterd brood met beleg en bananen pannenkoekjes ...lekker om zo verwent te worden! Om 9 uur 's ochtends gaan we naar het tweede voederstation, het is weer een flinke wandeling door het bos en het is al aardig warm aan het worden. Aangekomen bij het voederstation leggen de Rangers de bananen neer en een emmer met melk om vervolgen de orang-oetans te roepen voor het ontbijt. Ze imiteren dan het geluid van de orang-oetans en deze schijnen hierop te reageren....tenminste als het ze uit komt. John ziet al snel een hele grote wandelende tak en iedereen verwonderd zich en maakt foto's, maar goed daarvoor kom ik hier niet, IK WIL NU APEN ZIEN! Ongeveer een half uur later nog helemaal niks en John begint zich te vervelen en loopt weg het woud in met zijn fototoestel en daar zit ik dan, ogen gericht op het voederstation. Ongeveer 5 tot 10 minuten later zie ik een eekhoorn het voederstation oprennen, iedereen weer foto's maken en een hoop ohhh's en ahhhh's, maar terwijl iedereen druk is met die eekhoorn zie ik de bosjes achter het voederstation bewegen en denk " holy shit....eekhoorn aan me hoela" en opeen verschijnt daar een prachtige orang-oetan, ik begin te roepen naar John (denk aan het wc verhaal en de vogels!). Terwijl ik hem roep rollen de tranen over mijn wangen, het is zo mooi om te zien, John komt het woud uitgerend en de blik op zijn gezicht vergeet ik nooit meer. Joe komt naar ons toe en verteld ons dat we geluk hebben en dat dit de "king" is. De knapperd kijkt rustig om zich heen en verdwijnt weer....NEE!!!! Ik kijk Joe aan en hij zegt waarschijnlijk zijn er andere mannen in de buurt. Maar kijk nu toch, de king komt terug met zijn vrouw en baby, wauw, wauw, wauw! Nu ik dit schrijf zit ik weer emotioneel. Nu een minuut of tien verdwijnen ze weer net zo snel als ze verschenen en lopen we dolgelukkig terug naar de klotok. Nu is John aan de beurt en we gaan de rivier weer op om volgels te spotten en krokodillen. Ons eindstation voor vandaag is Camp Leakey, dit kamp is opgericht in 1971 en hier bevinden zich veel gerehabiliteerde orang-oetans. Het plan is om bij het voedermoment van drie uur te zijn dus we hebben nog wel even de tijd. We vertelden over de verwoestende effecten van de palmolieplantages en hoe verder we richting Camp Leakey varen zien we het mooi het hier ooit was. De rivier heeft een totaal andere kleur en wordt de "reflection river" genoemd. Deze is zwart maar helder en er is geen vervuiling te zien. John heeft de tijd van zijn leven en we zien van alles, de hornbill, purple herron, straided herron, small white herron en de small en big kingfisher (vogels). Maar ook zien we krokodillen en allerlei apen zoals makaken, langoeren en neusapen. En als we aanleggen bij Camp Leakey zelfs nog een schildpad. Ik zit al weer te genieten van een groep makaken die zitten te bedelen langs de kant van de rivier, ze zijn zo schattig, en als de lunch wordt gebracht gooien John en ik de helft naar de kant om ze te voeren, als er per ongeluk iets in het water valt duiken ze gewoon het water in, zo leuk om te zien.
Om half 3 vertrekken we naar het laatste voederstation van onze trip. We gaan eerst langs een informatiecentrum waar allerlei info te vinden is over de orang-oetans die hier gerehabiliteerd zijn en nu in en rondom Camp Leakey verblijven. Leuk om te zien want ze houden hier hele stambomen bij. Alle namen van baby's die uit een lijn komen beginnen met dezelfde voorletter als die van de moeder. Oké Joe genoeg gerookt, wij willen apen zien dus op naar het voederstation. Het is een wandeling van ongeveer 20 minuten maar het is zo warm dat het wel een uur lijkt. Maar daar zijn we dan, alle standaard rituelen worden uitgevoerd en het wachten begint. Er zijn nog niet zo heel veel bezoekers dus lekker rustig en weinig geklets om ons heen. Na een minuut of tien heb ik een deja vu moment, "kijk een aparte eekhoorn, een zwarte met witte strepen, verleden keer kwamen toen de apen". Opeens begint Joe te roepen, " John they're coming!" . En inderdaad in de verte zien we de boomtoppen heen en weer zwaaien, spannend zeg, wat gebeurt er allemaal, de vorige keer kwamen ze over de grond. En toen opeens slingerde er een orang-oetan met baby behendig door de boomtoppen, wat een atleet! Al snel gevolgd door een tweede. Je moet er bij zijn geweest maar het is zo een emotioneel moment als je deze orang-oetans ziet, ze zijn zo mooi om te zien, en hebben voor 97% hetzelfde DNA als wij, en dat is heel duidelijk te zien. Van Joe krijgen we te horen dat dit Kara is met haar baby, na een paar minuten komt ze steeds meer naar beneden maar houdt ons goed in de gaten. Je kunt zien dat ze de gidsen kent want ze gaat die kant op en Joe roept ons zodat we dicht bij kunnen komen. Uiteindelijk stapt ze op de grond en pakt zelf een vrouw beet bij haar arm! Ben best jaloers! Uiteindelijk hebben we 6 orang-oetans gezien en een Gibbon, later hoorde we dat dit bijzonder is omdat er maar twee gerehabiliteerde Gibbons binnen Camp Leakey zijn geweest. Bofkonten! Als we na een aantal uur teruglopen naar de klotok komen we opeens een orang-oetan tegen in het kamp zelf. Ze zit daar een beetje mooi te wezen en te sjansen en het lijkt zelf of ze naar ons lacht. Ik vraag aan Joe of ik dichtbij kan komen om een foto te maken en hij zegt " lets try", laat ik me geen twee keer zeggen natuurlijk en ik ga erop af. Ze kijkt me aan terwijl ik dichtbij zit en begint te lachen en het model uit te hangen, ze rolt zich om en ligt op haar rug met haar benen in de lucht. Joe vraagt of ik met haar op de foto wil: wat is dat voor een domme vraag....JA! Uiteindelijk zingen we " happy birthday" voor haar en blaast ze de aansteker van Joe uit. Zo cool! Maar dan is het helaas tijd om te gaan. Wat een ervaring, dit heeft diepe indruk op ons gemaakt.
Eenmaal op de klotok klinkt " music captain" en dat is het teken dat we gaan varen, we gaan een plek zoeken voor de nacht. Tijdens het varen zien we natuurlijk weer de prachtigste vogels en John ziet nog een lizzard en een python...ieuwww! We leggen aan bij nog een aantal andere klotoks en er wordt gevraagd of we willen douchen. Dat willen we wel en met het water uit de rivier douchen we ons, dat wil zeggen we gooien ons zelf nat met een bakje water.
Na het avondeten kletsen we nog wat met Joe en spreken we af om morgen vroeg op te staan en om 6 uur naar een observatietoren te gaan om vogels te spotten. Om een uurtje of half negen gaat bij ons het licht uit.
6 uur is toch erg vroeg en ik besluit te blijven liggen dus John en Joe vertrekken met zijn tweeën. Een uurtje later zijn ze weer terug en heeft John weer een aantal vogels gezien die hij op zijn lijstje kan bijschrijven. "Music captain", helaas het zit erop, we varen rustig terug naar de haven, ons avontuur zit er bijna op. Na de lunch komen we aan en Joe brengt ons naar het vliegveld waar we Arif zullen ontmoeten. We drinken op het vliegveld samen koffie en hebben het over alles wat we gezien hebben en dan is het tijd om afscheid te nemen. Vanmiddag vliegen we naar Pontianak om vervolgens de volgende dag via Kuching te arriveren bij onze volgende bestemming: Kuala Lumpur. Met al dat vliegen hebben we steeds geluk gehad dat het rustig verliep en zonder al te veel turbulentie. Deze keer is het wat bewolkter en na een waarschuwing van de Captain komen we in een dikke luchtzak terecht en maken we een vrije val van een paar meter. We hadden net water in bekertjes gekregen dat door de schok tegen het plafond spuit. Een stewardess stond nog in het gangpad en stoot haar hoofd fors tegen het dak. In slowmotion neem je zoiets waar en het is even angstig als lachwekkend. Bij Michaela uit zich dat in een slappe lach die eerst door andere passagiers niet zo wordt gewaardeerd maar al gauw ontwapent het en gaan de meest geschrokken types ook wat glimlachen als Indonesische boeren met kiespijn. Ik vind het prettig om te merken dat de angst die ik eerder wel eens voelde nu helemaal niet aanwezig is. Het zal wel goed komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
