Chiang Rai/ Baan Lom Jen

Baan lom jen blijkt wat lastiger te vinden en meer buiten de stad dan we hadden verwacht. Op het moment dat we uit de streekbus zijn gestapt worden we overvallen door Tuktuk chauffeurs die staan te dringen om de rijke toeristen naar hun bestemmingen te brengen. Voor je rustig hebt kunnen rond kijken en prijzen vergelijken (haha, Nederlandser kan niet) wordt gevraagd naar het adres van je hotel en stemt de chauffeur al in. In dit geval heeft hij het iets moeilijker want hij belt eerst wat rond en vraagt het aan collega's voor hij onze tassen in laadt. Een Tuktuk is een soort driewieler brommer met overdekte laadbak waar je 2 of 3 mensen in kan proppen. In het gare brommertje met nauwelijks zicht op de omgeving vertrekken we en rijden al snel de stad uit. Omdat we geen flauw idee hebben van afstanden blijft het spannend. De weg gaat omhoog, omlaag en de stad uit, richting platteland. De wegen worden slechter en echt grote gaten dwars over het wegdek verraden slecht weer of slecht onderhoud. De driver laveert er behendig tussendoor, het gaat niet hard maar gestaag komen we weer in bewoonde wereld. Of niet? Een enorme gevangenis doemt naargeestig langs de weg op. Normaal al geen plaats waar je wilt blijven maar in het buitenland al helemaal niet. En als je niet weet waar de chauffeur je naar toe brengt.. Plots stopt hij en vraagt aan 2 vrouwen die langs de kant van de weg zitten de weg. Het lijkt er op dat ze het weten en wijzen druk de bocht om dus na wat herhalingen vervolgd hij zijn weg. Langs de kant van de weg zie ik homestay opdoemen en als ik het wat beter lees staat er Baan Lom Jen Homestay. We zijn er maar de man rijdt er bijna langs. Hij corrigeert en draait de oprit op.

We worden verwelkomd met een spraakwaterval in het Nederlands door Jan en de mededeling dat mijn naam geïdentificeerd is als Zeeuwse naam door een andere gast die uit Westkapelle komt. Kleine wereld. Gek om je eigen taal weer met anderen te kunnen spreken. Als we eenmaal boven zijn in het restaurant blijkt er naast Jan de eigenaar, William uit Westkapelle en een ouder stel te zitten dat Nederlands is en de ouders van Jan schuiven ook aan dus dat converseert makkelijk en gesprekken wisselen van de een naar de ander. Erg gezellige boel en met wat biertjes en een heerlijke uitgebreide maaltijd voor alle aanwezigen door de Thaise vrouw van Jan, Son, vergeten we de kou en dat we er nog maar net een paar uur zijn.

Jan en Son hebben deze plek een paar jaar en met behulp van de plaatselijke ondernemers opgebouwd en uitgebreid. Wat oorspronkelijk als Homestay was bedoeld is nu meer een Motel achtig concept met 6 appartementen op het erf, goed ingericht en van alle gemakken voorzien. Aan de achterkant is een soort galerij met zitjes, afgeschermd door een muur waar de eigen moestuin begint en zelfs een rijstveld in gebruik is genomen. Aan de overkant zijn ook wat appartementen en die zijn bewoond door de ouders van Jan en Son. Ruime gelijkvloerse woningen in de zon. Heerlijk om zo naast je zaak en woning je familie te kunnen huisvesten. Ze verblijven er nu een half jaar voor ze weer naar Nederland gaan. Ideaal geregeld. Jan en zijn vader tappen uit dezelfde spraakwaterval dus in rap tempo worden we geïnformeerd over de gang van zaken.
Zo ook over de uit de hand gelopen hobby van Jan. Hij bakt namelijk 2 keer per week brood. Dat begon als hobby en om ontbijt te maken voor de gasten maar is nu 2 nachten per week serieus hard werken met 16 verschillende broden en gebak en ongeveer 60-70 stuks. Vanuit de omgeving komen op zondag en woensdag mensen hun bestelling ophalen of op de bonnefooi in de hoop nog een zuurdesem of Franse stok te bemachtigen.
Wij profiteren maximaal want elke ochtend staat er een mandje met zeker 4 soorten brood te wachten. Op het bord prijkt naast het gebakken ei of de omelet een kaneelbroodje en ook is er fruit, spa en koffie. Op gebied van service en kwaliteit hanteren ze een stevige Nederlandse norm. De grap is dat je daar alleen een Thaise prijs voor betaald. We beseffen dat we wederom goud hebben gevonden en boeken snel wat nachten bij. Als een plek bevalt is het heerlijk om er wat langer te blijven en rustig de omgeving te verkennen.
Ook daarin wordt het ons makkelijk gemaakt want ze verhuren motorbikes bij de Homestay en alleen aan gasten. Prachtig totaalconcept. Gewapend met adviezen van Jan en de nodige kaartjes verkennen we de omgeving. Fijn om zo wat meer buiten de stad te verblijven. De weg loopt langs de rivier en geeft prachtige vergezichten. Voor mij blijft het uitkijken om te rijden en om me heen te kijken want genoeg verraderlijke gaten in de weg maar het verkeer is hier nauwelijks aanwezig dus we kunnen in een rustig tempo rijden. Ela doet haar uiterste best vogels te spotten en mij er op tijd op te wijzen en daar slaagt ze heel aardig in! De eerste is overigens heel makkelijk want voor we nog maar weg rijden zit op een draad een prachtige groen oranje Bijeneter
Helaas valt het er bij Ela iets niet goed. Waarschijnlijk reizigersdiarree of zoiets. Niet heel gek na een maand in het buitenland met weten wij veel wat voor invloeden. Valt alles bij elkaar nog mee hoe we dat verteren maar nu is ze dus even de klos en dat is jammer voor haar. Als je weet hoe de omstandigheden kunnen zijn qua openbare gelegenheden (hurktoilet, geen wc papier, en nog meer details waar ze smakelijk over kan vertellen ;-)) is dat niet handig om er op uit te gaan.
We maken nog een ritje naar de hotspring die een paar kilometer verder op ligt. De nachten zijn vrij koud op het moment en onze buren hadden de dag er voor een privé cabine gehuurd voor 80 Baht om even goed op te warmen. Aangezien de douche hier vooral warm is als de zon goed schijnt lijkt me dat voor Ela een goed plan. De laatste tijd hebben we daar niet heel veel mazzel mee gehad dus wat warmte zal haar goed doen. De hotspring is een door aardwarmte verwarmde bron die zo rond de 80 graden is. Op sommige plekken worden mandjes met eieren verkocht die je daar dan in kan garen. Uiteindelijk blijkt het voor ons niet helemaal een gepaste activiteit. We zijn natuurlijk weer vrij laat en de zon brand fel dus opwarmen is al niet echt nodig. De cabine is overdekt en omvat een soort waterput met zitgedeelte en een in. Twee kranen geven warm en koud water zodat je het naar eigen smaak kan mengen. Helaas is het water zo zwavelachtig dat het nauwelijks uit te houden is qua stank. Als het bad vol is proberen we ons uurtje vol te maken maar na 15 minuten houden we het voor gezien. Tijd voor lunch en andere plannen. Bij Ela valt het allemaal niet zo goed dus die neemt tijd voor zichzelf in de hoop snel te herstellen.
Ik geniet van de tijd die ik even alleen heb. Voor ons beiden is het lekker daar ruimte in te nemen. Ela vind het heerlijk om even niks te hoeven. Niet verplicht met mensen converseren maar lekker op zichzelf zijn en doen waar ze zin in heeft. Zo heb ik nu wat meer mogelijkheden om met de motor de bergen gaan. Jan had uitgelegd waar de waterval te vinden is en de weg er naar toe vind ik zo. Maar 15 km door de bergen is andere koek dan over een vlakke weg. Soms klim ik steil naar boven en haalt de motor het net, soms glij ik mooi naar beneden en moet dan vol in de ankers voor weer een haarspeldbocht of gat in de weg. Soms is er geen weg en moet ik over zanderige rots of langs diepe plassen. Heerlijk vind ik dit. De uitzichten worden steeds beter naarmate ik hoger kom. Dan rij ik opeens door een soort dorp: stel je voor, houten huisjes gebouwd op palen tegen water en ongewenste dieren, her en der branden vuurtjes. Kippen en honden lopen over samen met schaars geklede Thaise kindjes die me aan staren. Dit is net buiten de stad echt een groot verschil in levensstandaard. Alles gebeurd hier buiten en het is een echte gemeenschap. Vreemdelingen zoals ik zien ze hier zelden want voor toeristen is er niet zo veel hier. Het oogt wat armoedig maar dat is het denk ik niet. Jongetjes van rond de 10 rijden op dezelfde motors als ik en her en der staat een pickup truck.
Na verloop van tijd kom ik bij een heuvel met een witte Boeddha en een huis er achter. Je vind veel van dit soort plekken en deze straalt veel rust uit. Ik wordt verrast door een hond, blijkbaar hoort die bij dit terrein. Je ziet overal honden die een soort waakfunctie hebben en die gedragen zich ook zo. Deze heeft zich aan de Boeddha aangepast en gedraagt zich heel lief. Hij komt naar me toe, likt mijn handen en loopt voor me uit. Steeds omkijkend of ik hem volg. Als vanzelf brengt hij me naar het beeld en gaat dan liggen. Hond met prima Karma lijkt me. Om me heen schiet er van alles door de boomtoppen en struikgewas en met wat observeren kom ik tot een 10 tal vogels en drie grondeekhoorns. Goeie rustplek. Ik zeg de hond gedag en ga weer verder. Ik ben denk ik wat verkeerd gereden want de waterval vind ik niet. Net na een thee plantage wordt de weg echt slecht en vind ik dat de 125 cc scooter van Jan moet worden ontzien. Die is niet gemaakt voor dit soort terrein. En bovendien kan het snel donker worden en dan wil ik hier niet meer zijn. Straatverlichting bevind zich 10 km terug! Bij Ela terug hebben we allebei een prima dag gehad. Op zaterdag is er in Chiang Rai markt en wordt aangeboden dat de gasten daar met pick up naar toe worden gebracht en weer opgehaald. Weer een geweldige service en omdat rijden in het donker niet aan te raden is maken we graag gebruik van. Met een ander stel verdelen we de plaatsen. Mannen achter in de open bak en vrouwen in de cabine. Schitterend om zo naar de stad te worden vervoerd. Ik maak een praatje met de Zweedse man die later door Ela Lelle wordt genoemd. Hij woont samen met Karle (ook een verzonnen naam) al 12 jaar op Koh Phagnan waar wij ook zijn geweest. Met zijn grijze paardenstaart en pretoogjes straalt hij het leven van een hippie uit en als het gesprek op wederzijdse vroegere geneugten komt blijkt dat ook zo te zijn. Het is leuk om te merken dat Ela bij het uitstappen een zelfde klik heeft gekregen met zijn vrouw. Met de Zweden hebben we nog een paar keer leuke gesprekken en als ze vertrekken is het afscheid warm en wisselen we knuffels en geven onze mailadressen. Helaas hebben we niet die van hen dus hopelijk leggen ze nog contact.
Als we in de buurt zijn in Zweden of Thailand zijn we van harte welkom. Dat zijn vaak van die leuke opties die nergens toe leiden maar ik zou best nog eens naar Zweden willen.
Ela houdt nog weinig eten binnen dus ook een goede gelegenheid om alleen een kookcursus te doen. Een van de weinige doelen die ik mezelf heb gesteld. Met Son heb ik leuke gesprekken over Thais koken en dat is super leerzaam, tijd om zelf iets te gaan doen. Op voedselgebied mag deze trip ook een werkvakantie zijn. Kan ik mijn deel nog declareren bij Streetfoodinc!
Op Tripadvisor staat een klas goed aan geschreven en bij Jan en Son in de kast ligt een map van diezelfde klas met uitleg. Ziet er goed uit en leuke bijkomstigheid is dat de dame in kwestie zelf heel veel heeft gereisd en 11 jaar in Nederland gewoond. Mijn Engels is prima maar dit maakt het net iets makkelijker om vragen te stellen.
Ik kan de volgende dag terecht en zit met twee Engelsen in het klasje. Ideaal om het zo klein te hebben, alle aandacht en mogelijkheden om vragen te stellen. Suwannee is een bevlogen cheffin die vriendelijk maar zeer duidelijk haar aanwijzingen geeft en verhalen verteld. Het start op de markt met uitzoeken en aanschaffen van de ingrediënten die we nodig hebben voor onze zojuist uitgekozen gerechten. Dat is aan de hand van een gids een prachtige beleving die meer in contact brengt met locals en veel leert over de verschillende "materialen".
Met onze spullen arriveren we bij Suwannee thuis die in haar keuken een schitterende kookstudio heeft waar 8 mensen terecht kunnen. Wij worden aan de eettafel gezet met thee en kunnen even wat kletsen terwijl zij voor het eerste gerecht de ingrediënten in de juiste hoeveelheid klaar zet.
We worden er bij geroepen. Krijgen de ingrediënten en snijden de porties zoals ze aan geeft. Dan naar de kookplekken toen en in rap tempo koken we achtereenvolgens Noodlesalad, Tom Yum Kun, Kip in rode curry en als nagerecht rijstmeelballen in kokosmelk. De salade maak ik naar goed gebruik te pittig omdat ik twee kleine pepers fijn snijd. Na wat gesnotter en uitgelachen te zijn begin ik aan de Tom Yum Kun, mega grote garnalen in rode curry met kokos. Die krijg ik echt perfect door veel te proeven en langzaam bij te stellen naar hoe ik het lekker vind. Suwannee proeft mee en geeft haar goedkeuring. De twee enorme garnalen er in zijn perfect gaar en om te smullen. Temeer omdat ze op de markt voor de hoogste kwaliteit is gegaan. Haar tip, eet wat er uit de omgeving komt dus dit zijn zoetwatergarnalen, vertrouw vervolgens op je neus voor de juiste kwaliteit. Ze liet ook even zien wat er waarschijnlijk op straat geserveerd wordt. Prima tip om geen seafood op straat te kopen! Ik ben blij dat ik me weer heb laten onderwijzen. Hopen dat de lessen terug in Nederland kunnen worden ingezet in mooie gerechten voor vrienden, familie en klanten.

Onze laatste dag die we hier hebben staat gereserveerd voor de twee grootste publiekstrekkers: de witte tempel en het zwarte huis. We pakken de scooter en rijden de pakweg 20 km naar de witte tempel: Wat Rong Khun. Ela lijkt weer voldoende hersteld al is ze nog wat slap. In elk geval willen we beiden nog iets zien van de bijzonderheden van deze stad.
De witte tempel is een gift en bouwsel van een zeer gerenommeerde Thaise kunstenaar, Chalermchai Kositpipat, die na een leven verslaafd aan drugs daar los van kwam en zijn dankbaarheid heeft omgezet in een groots kunstwerk dat nog steeds onder constructie is. Verwachte oplevering 2070! Een soort Thaise Gaudi zeg maar.
Zoals met veel van dit soort dingen gaat het bekijken van bestemmingen gepaard met het ontwijken van toeristen en nog specifieker, het ontwijken van busjes Chinezen die in georganiseerde tours worden afgezet en dan een uur hebben om alles te bekijken. Wij zijn natuurlijk ook toeristen maar ze vallen op in de menigte door onaangepast gedrag. En omdat het er zo veel zijn is dat vrij irritant. Maar goed, niet klagen, we zijn hier om iets moois te ontdekken. En mooi is het. En tegelijk bizar. De klassieke elementen uit de tempels die het Boeddhisme kenmerken zitten er in maar tegelijk een soort fusie met hedendaags modernisme, of weet ik veel hoe je dat noemt. Absurde figuren uit de filmwereld en mythologie zijn in sculpturen uitgewerkt in de tuinen. Alles tegen de achtergrond van een fel wit tempelcomplex waar in het binnenste de grootste attractie te zien is, een schilderij dat alle muren omvat en qua inhoud het verhaal verteld van het leven van de kunstenaar, van verslavingen en negatieve invloeden in fasen overgaand in verlichting. Moeilijk om te omschrijven hoe het er uit ziet maar vele elementen uit het Boeddhisme zijn vermengd met moderne figuren als Michael Jackson, superman en Saddam Hoessein. Alles geschilderd in de extravagante stijl die de kunst kenmerkt. Ondanks dat het volgepakt is met in en uitlopende toeristen zit er achter een afzetting een monnik in totale concentratie en meditatie onbeweeglijk voor een aantal Boeddha sculpturen. Er wordt duidelijk gevraagd geen foto te maken in het gebouw. Alleen al de aanwezigheid van deze monnik vraagt zoveel respect dat de meeste mensen hun camera's even met rust laten en het schouwspel op zich in laten werken.
Om het gebouw heen is nog veel meer te bewonderen en een galerij met een grote hoeveelheid van zijn schilderijen kunnen we in alle rust door lopen. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Wat_Rong_Khun voor geïnteresseerden.
Omdat we maar 1 dag hebben besluiten we de 30 kilometer naar het zwarte huis, Baan Dam, ook af te leggen. Jan had het beschreven als een niet al te prettige route over vooral snelweg maar dat schrikt ons niet af. Voor nu is het zelfs wel makkelijk en we scheuren door het altijd hectische Thaise verkeer op zoek naar deze andere hooggewaardeerde kunstenaar, Thawan Duchanee. Hij is kort geleden overleden maar zijn levenswerk staat deels open ter bezichtiging.
Het contrast na de witte tempel had niet groter kunnen zijn. Al het reine en verlichtte van het ene wordt gecontrasteerd door het duistere en aardse van deze plek. Donker bruin en zwart hout zijn de kleur van grote gebouwen die op een groot park achtig terrein verspreid staan. Bij nader onderzoek zijn het allemaal schuren of werkruimtes, woonruimtes zelfs die zijn ingericht met houten en dierlijke meubels. Grote stoelen gemaakt van buffelkoppen en hertengeweien staan aan lange houten tafels met gelooide slangen en krokodillen. Huiden hangen overal. Werktuigen en sculpturen wisselen elkaar af. Het is onmogelijk om hier rond te kijken en geen weerzin te voelen. Maar ook een soort bewondering en zelfs verrukking voel ik als ik het op me laat inwerken. Het lijkt wel een soort Viking dorp met alle werktuigen en gebruiksvoorwerpen die daar bij horen. Ergens hangt een gedicht van de maker die oproept vooral niet te proberen het te verklaren of analyseren maar vanuit gevoel te benaderen. Dat doen we dan maar een tijdje tot het park sluit. Het was eigenlijk te kort maar we zijn blij dat we toch zijn geweest.
Voor de liefhebbers een link naar een website over deze plek: http://www.thaizer.com/tourist-attractions/baan-dam-black-house-chiang-rai/
Na de rit terug rest ons nog een laatste avond en maal van Som. We kletsen gezellig en smullen van wat ons wordt voorgezet. Ela iets minder omdat die haar buik nog moet sparen, ik iets te veel omdat het zo lekker is dat ik het zonde vind om iets over te laten. Ik vermoed dat als dingen zo door gaan ik te dik terug kom van deze reis.
De volgende ochtend staan we na ons ontbijt klaar voor het volgende avontuur. Som brengt ons naar de stad waar we een bus pakken naar de grens en dan wacht Laos op ons. Dit soort momenten leveren gemengde gevoelens op. Leuk om weer iets nieuws aan te gaan maar na een aantal dagen zo verwend te zijn geweest en leuke mensen te hebben leren kennen is het ook moeilijk dat weer los te laten. Niet dat we nu veel keus hebben want ons visum voor Thailand is maar 30 dagen geldig en dat betekend na vandaag boete en gedoe.