Laos: Pak Beng, Luang Prabang en Vientiane

Door Son worden we afgezet bij het busstation in Chiang Rai en met een dikke knuffel nemen we afscheid, wat hebben we een goede tijd gehad bij Ban Lom Jen! Oké op zoek naar een busticket voor onze volgende bestemming Chiang Kong. We hebben onze rugzak net op als een vrouw ons aanspreek: Chiang Kong? We antwoorden verbaast met ja en voordat we het weten zitten we in een bus vol locals, ventilatoren hangend aan het plafond om ons een beetje frisse lucht toe te blazen, en rekenen we 130 baht af voor een ongeveer 3 uur durende reis. Nou dat ging soepel. Aangekomen in Chiang Kong roept de vrouw: Laos today! en worden we de bus uitgezet. Hier staan een aantal tuktuks klaar en we besluiten er een te delen met een fransman die we hebben leren kennen in de bus, tenminste leren kennen. Hij spreekt geen woord Engels en wij maar een petit peut Frans maar dat mag voor hem de pret niet drukken, hij blijft vrolijk in het Frans tegen ons kletsen en vragen stellen en het maakt eigenlijk niet uit of we antwoord geven. De tuktuk brengt ons naar de grensovergang, het geluid van neerkomende stempels klinkt uit het douanehokje en binnen 5 minuten zijn we officieel Thailand uit. Met 1 pasfoto en 30 dollar komen we in het bezit van een visum. Tijd voor een nieuw land en een nieuw avontuur: Laos.

Een van de grootste toeristische attracties van Laos is de Slow Boat over de Mekong van Huay Xai bij de Thaise grens naar Luang Prabang. De tocht duurt twee dagen en tussendoor overnacht je in Pak Ben. Dit lijkt ons wel wat en als bij aankomst in het hotel blijkt dat zij de boot tickets voor ons kunnen regelen zijn wij blij. We hadden namelijk gelezen dat als je een goede plek op de boot wil bemachtigen je er vroeg moet zijn, doe je dit niet dan zit je in de machinekamer van de boot tussen alle locals en zie je dus niks van de omgeving. Oké de tickets zijn geregeld dus nu is het tijd om Huay Xai te verkennen, nou hier waren we snel klaar mee aangezien alles zich bijna afspeelde in 1 straat. Tijd voor een drankje dan maar bij zo ongeveer het enige restaurant in de straat. Als je reist zie je vaak dezelfde backpackers voorbij komen die je in andere plaatsen ook al hebt gezien, wij noemen ze voor de grap stalkers. Zo hebben we 2 stalkers uit wat wij denken Zuid Amerika. Deze 2 volgen ons al vanuit Chiang Mai en Pai. Eén ervan is een opvallende verschijning, lang, bruin en geblondeerd lang krullend haar, dat hij er goed uit ziet weet hij, en meerdere malen gooit hij lachend zijn geblondeerde manen naar achter. En hier komt ook Sidney in het verhaal. Sidney is Amerikaanse en reist met een vriendin door Azië, bij zich aangesloten hebben zich 2 Nederlandse jongens. Sidney heeft een stem die helder en duidelijk is en elke zin begint ze met: excuse me!, en en eindigt ze met: thank you so much! Bovendien hoort ze zichzelf graag praten en is ze dus continu het middelpunt van alles. Geen probleem op een terrasje, ben je het zat, dan sta je op en ga je weg.

De volgende ochtend komt de tuktuk ons halen om ons naar de slow boat te brengen die om 11.00 uur gaat vertrekken. We komen op tijd aan en brengen onze tassen naar de boot en nemen een kijkje, inderdaad, we hebben goede plekken in de boot en besluiten nog even een kop koffie te gaan doen. Van de heuvels hebben we goed zicht op de boot en kunnen we zien hoe locals hun hele huisraad en zelfs scooters meenemen. De boot is een langgerekte praam die plaats biedt aan wel 180 mensen. Stoelen staan in rijen van 2 keer 2 opgesteld als in vliegtuigen en bussen. Aan de zijkanten hangen zwemvesten. Bagage gaat in het ruim of als je laat bent achterin de machinekamer. Locals hebben vracht die op het dak of dek gaat. Pas als alles vol is vertrekt de boot. Wij zitten al braaf ruim voor tijd maar ook in Laos zijn ze niet stipt dus pas een uur later zetten we echt koers.

De zitplaatsen zijn overdekt en door de vaart van de boot zitten we steeds met een windje wat aangenaam koel is. Af en toe worden we ingehaald door een speedboot. Die varen echt met een rotvaart voorbij. De stuurman heeft een helm op, passagiers niet. Dat zegt al iets over het risico van zo'n boot. Aziaten doen niet zo snel een helm op uit zichzelf. Onze boot mag dan slowboat heten, alsnog hebben we aardig vaart. De mooiste momenten zijn de stroomversnellingen. Dan moet de kapitein de boot tactisch aan laten varen op het juiste punt en als de stroom de boot grijpt voel je de versnelling. De Mekong is een prachtige brede rivier en al sinds lange tijd voor de handelaren, boeren en vissers de belangrijkste route naar andere plaatsen. Zelfs nu is het voor dit traject de beste en meest comfortabele manier van reizen. Helaas is de vaart zo groot dat de tocht minder geschikt is dan gedacht voor vogels en andere dieren spotten. Behalve prachtige beboste hellingen en rotspartijen valt er niet veel meer natuur te zien.
Wat wel leuk is zijn de primitieve dorpen langs de route. Voorbij een rotspartij doemt dan ineens menselijke activiteit op. Het begint met netten die aan lange stokken in de rivier hangen. Dan een enkele platte boot met visser er op. Even verder een groep mensen die allerlei dingen aan het doen zijn, van kleren wassen en badderen tot schoon slaan en vlechten van van riet of bamboe. Kinderen lopen in hun nakie onder toeziend oog van broer of zus te spelen in het water. Het is maar de vraag of in deze delen aan scholing wordt gedaan.
Als de boot bij een van deze dorpen aan meert loopt de hele familie uit. Gezamenlijk pakken ze de balen rijst, pvc pijpen voor sanitair, grote bulkzakken met kleding en motoren aan die op de boot zijn geladen. Als je in zo'n dorp woont en om boodschappen moet is dat een hele onderneming!

Op de boot heeft het groepje met Sidney in de hoofdrol zich geïnstalleerd rond een platgelegde stoel en wordt er driftig gekaart. Het bier vloeit al rijkelijk en ook gaat er whiskey rond. Ergens achter in de boot hangt een bord met wat voorschriften. Een daarvan is dat gebruik en verkoop van alcohol niet is toegestaan op de boot. Waarschijnlijk vanuit de overheid opgelegd maar er is niemand die zich daar iets van aan trekt en ook wordt het gewoon verkocht.

Uiteindelijk komen we nog voor het donker na ongeveer 8 uur varen aan bij onze tussenstop. De tocht duurt 2 hele dagen en hier moet dus worden overnacht. We hadden ons ingelezen over het hoe en wat van deze trip en ook de vorige nacht in Laos had ons al geleerd dat het anders is dan Thailand. Het is hier een stuk duurder en de kwaliteit ligt beduidend lager. Voor rond de 30€ hebben we al een hotel geboekt dat nog redelijk goede cijfers had. Er waren omschrijving over dit dorp als: na 21:00 uur geen stroom meer, te weinig slaapplaatsen en kamers met kakkerlakken en bedbugs. Dan zijn goede ervaringen van anderen goud waard en voor ons reden om niet t gokken op het zoeken van een accommodatie ter plaatse. Bij het aanmeren worden we opgewacht door een horde Laotianen. De een biedt een hotel aan, de ander vervoer met de tuktuk of taxi en opvallend veel mannen lopen voorbij en sissen iets. Na wat vriendelijk glimlachen en bij voorbaat nee schudden klinkt het door: Ganja, hasjies? Lekker makkelijk doelwit natuurlijk. Die dreads roepen overal de associatie op met wiet. Het schijnt vaak voor te komen in dit soort landen dat de verkoper van genotsmiddelen ook degene is die je bij de politie aan geeft. En dan ben je redelijk de sjaak. Sidney kent deze verhalen niet of heeft er lak aan want terwijl ze al redelijk wat alcohol opheeft schalt haar stem door de groep: you have marihuana in your pocket!! Nice!
We lopen naar boven het dorp in. Van alle kanten wordt gevraagd of we hotel nodig hebben of waar we dan slapen. CD guesthouse. Er wordt nee geschud, iets anders genoemd, we lopen door. Het zou dichtbij zijn dus al die hosselaars zijn we liever kwijt. Maar na een aantal gebouwen en 200 meter meer dan gedacht nog maar eens de gegevens checken. DP guesthouse, lekker dan, daar zijn we allang voorbij! Als je graag zelf alles in de hand hebt zorg dan dat de gegevens kloppen.

Na een prima nacht in prima hotel denken we allebei in de nacht olifanten hebben gehoord. En eenmaal zittend op de boot zien we ze aan de overkant van de rivier wandelen. We moeten voor 9:00 uur inschepen voor dag 2. Nog snel even wat proviand inslaan voor tijdens de reis. Al vroeg roepen vrouwen achter winkeluitstallingen naar ons hun aanbod van sandwiches, croissants en drankjes. Voordeel van het Franse kolonialiseren is dat Laos ook brood op het menu heeft.
Als iedereen ongeveer zit en het tijd is om te gaan komt de groep met Sidney er aan, rijkelijk laat maar blijkbaar hebben ze de middelen overleefd en zijn ze niet aan de politie verklikt. Toch ontstaat er een hele soap want ze lijkt iets kwijt te zijn. Loopt een paar keer door de boot naar achteren. Dan van de boot en naar de boot waar we gisteren mee kwamen, roept naar wat mensen en mag er op maar keert onverrichterzake terug. Lijkt wanhopig te worden en vliegt dan ineens de kant op, richting het dorp. De kapitein heeft goed geslapen want wacht geduldig. En als ze terug komt straalt ze van geluk met een roze etui in haar hand. Waarschijnlijk haar reispapieren, Ipad of telefoon. De hele boot applaudisseert als ze instapt. Min of meer sarcastisch maar ze put zich uit in verontschuldigingen. Misschien lijkt het maar zo maar ze is de tweede dag minder aanwezig, kan misschien ook komen door de wodka die als ontbijt wordt genuttigd :)
De dag verloopt ongeveer hetzelfde als de vorige en we zijn blij als we aankomen in Luang Prabang. Zeker wel een prima manier van vervoeren maar 2 dagen achter elkaar alleen maar zitten is best lang.
Bij de aanlegsteiger is een soort ticketsysteem voor de tuktuks opgezet dus hier geen moeizame onderhandelingen. Snel twee kaartjes en door naar een gereedstaande wagen. De tassen worden op het dak gelegd en er worden 6 reizigers naast elkaar gepropt. Deze tuktuks zijn iets groter dan de Thaise maar alsnog. De chauffeur vraagt of ieder naar het citycenter moet maar we noemen de naam van ons hotel. Hij zegt het te kennen dus dat is mooi. Als de wagen zich in beweging zet valt al snel de zeer slechte staat van de weg op. Die boot was zo slecht nog niet. Als we al lang en breed de stadsgrenzen zijn gepasseerd is de weg nog steeds half gat, half asfalt. En dit is de tweede stad van Laos! Deze stad is bekend om zijn historisch centrum want dat is redelijk goed behouden Frans koloniaal gebouwd. Het staat zelfs op de UNESCO World Heritage lijst van beschermde gebieden. Het ziet er mooi uit en ook zijn de wegen hier beter. Op een app van maps.me volgen we de route want ons hotel staat daarop gepind. Dan blijkt dat de chauffeur min of meer om de locatie heen rijdt en stopt bij Sabaidee. Even goed kijken, nee dit klopt niet. Het moet Mano Sabaidee zijn. De man trekt zich er weinig van aan en staat al op het dak om onze backpacks aan te geven en rijdt gewoon weg. Gelukkig is het niet ver lopen en na een record poging ver spugen van John en het wegslikken we wat scheldwoorden gaan we op weg.
Aangekomen bij het hotel worden we allervriendelijkst met handen en voeten ontvangen en de kamer gewezen. Engels is geen competentie voor hotelbedienden in Azië maar dat geeft weinig. Behalve als je feedback zou willen geven op de kamer. Die meurt namelijk bij het opendoen aardig naar schimmel en inspectie van de badkamer bevestigd dat het erg gedateerd is en leidingen niet perse logisch lopen. Bijvoorbeeld de buis van onder de wastafel ligt los in de muur en loopt iets omhoog en de afvoer van de douche zit niet in de vloer maar in de wand. Ach ja, we hadden onze standaard al bij gesteld. Punt is dat we voor dit soort onderkomens dik betalen en nauwelijks meer kwaliteit krijgen dan in een doorsnee hostel met slaapzaal en gedeelde voorzieningen. Uiteindelijk zit de kwaliteit van het verblijf voor 90% in de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de receptionist die van Vietnamese afkomst blijkt te zijn. Hij wijst ons de weg en regelt alles wat we nodig hebben inclusief weer een motor. Dat blijft toch onze belangrijkste activiteit want het geeft heerlijk de vrijheid waar je anders alles te voet moet doen of een taxi neemt. Technisch gezien zouden we een motorrijbewijs moeten hebben voor deze scooters maar in Laos heeft men überhaupt geen rijbewijs. Kijk dus niet raar op als je geen voorrang krijgt, kinderen je inhalen op 150 cc motoren of geen licht voeren terwijl het pikkedonker is. We doen maar wel een helmpje op al is dat vervelend met die hitte. Buitenlanders worden nog wel eens makkelijk gebruikt als makkelijke manier om op de manier geld te verdienen. Sowieso in de stad is het dan beter wat te dragen. Daarbuiten laten we het voor wat het is.

Er is nog een verschil in kwaliteit met Thailand en dat betreft het eten. Eigenlijk worden de zelfde gerechten verkocht aangezien Laos niet bekend staat om zijn bijzondere keuken, alleen zonder de finesse die de Thai hebben ontwikkeld. Het lijkt wel alsof ze niet proeven en dat resulteert soms in matige smaak of een teveel aan limoen of peper. We volgen vaak wel goede recensies op Tripadvisor en daarom komen we bij de Blue Lagoon. Een restaurant dat een Duitse eigenaar heeft en origineel Laotiaans en Westers kookt. Voor ons een goede match met een voorspelbare uitkomst: patat met schnitzel voor de een en een proeverij van locale gerechten voor de ander. Het is vooral meldenswaardig omdat we ons bevinden in een upscale restaurant voor deze omgeving en we worden dus zeer deftig behandeld, hebben na elke slok water weer een vol glas en er drentelen zo drie bedienden om de tafel. Duidelijk is dat ze instructies hebben om volgens westerse etiquette en normen te bedienen maar zelf geen flauw idee hebben wat dat precies betekend waardoor het soms wat koddig over komt. Na afloop komt de chefkok ook nog een rondje doen. Wij hebben in elk geval lol en na afloop een rekening die je in NL rustig in je eentje al consumeert. Uiteindelijk zijn niet alle etentjes in Luang Prabang zo geslaagd. Nog een leuke plek waar we eigenlijk pas op de laatste dag achter komen is een steeg gevuld met tafels en BBQs die volgepakt zijn met allerhande gerechten en waar je voor 15.000 kip, Laotiaans geld, waarde ongeveer 1,5€, je bord kan volscheppen van een buffet. Per stokje vlees betaal je nog een euro. Met je bord vol schuif je dan aan bij de tafels aan de overkant. Omdat het eten al eerder is klaar gemaakt is het niet warm maar wel goed van smaak.

Tijdens een van de vele etentjes valt ons een man op die ons veel doet denken aan de cliënten waarmee wij werken. Meerdere malen gaat hij de straat door en klapt bij elke scooter die hij tegen komt de stepjes in en verdraait de spiegels, organiseert dingen op straat zoals het correct neerleggen van menukaarten etc. Hij fladdert er heerlijk bij en wij kunnen er enorm van genieten maar dat geldt niet voor de locals, regelmatig wordt hij weg gejaagd en iedereen houdt hem goed in de gaten, totdat.... De volgende dag zien wij deze meneer weer dezelfde rituelen uithalen als de dag ervoor. Nu ziet hij recht voor het restaurant waar wij zitten een klein kinderfietsje staan, hij loopt erop af, pakt het fietsje, voert zijn rituelen uit en springt plotseling op het fietsje en crost ervan door. Wij komen niet meer bij van het lachen maar de eigenaar was not amused en de achtervolging werd ingezet op de scooter maar ze keerden zonder fietsje terug. Overigens de volgende dag stond het fietsje er weer, maar nu met een slot erop.

We zijn van plan wat van de highlights uit de omgeving te bezoeken en een daarvan is een imposante waterval, omschreven als een van de mooiste van Azië. Het is 20 km op de scooter maar dat zijn prima afstanden. Het alternatief is een taxi of tuktuk en dan ben je weer afhankelijk. Dus ook hier met de motor op weg. Prima te doen en al helemaal als je bedenkt dat er nauwelijks auto's rijden hier. We zijn lekker op tijd en inderdaad is het een prachtig schouwspel. Door een ijzer houdend mineraal in het water is het helder blauw en omdat dit ook blijft plakken zijn er mooie roestbruine randen om de basins gevormd. Steeds hoger komen we tot aan de hoofdstroom die van grote hoogte naar beneden klettert. Er blijkt ook nog een steil klimpad langs te lopen die ons naar boven de waterval brengt en dat levert nog meer spektakel op. Na weer terug te zijn lopen we langs de hordes toeristen die er nu rond lopen en zwemmen en houden het hier voor gezien.

Er is een paar honderd meter verder op ook nog een vlindertuin door Nederlanders opgezet dus dat willen we ook wel checken. Helaas is het niet erg zonnig dus veel vlinders zien we niet al zijn er genoeg die de moeite waard zijn. Leuk om met de eigenaresse te praten die erg enthousiast verteld over hun project. Ze waren zelf ook reizigers die zin hadden ergens wat langer te blijven en konden hier een mooi stuk land kopen en ontginnen. Met de stroom van de waterval er dwars door heen en genoeg bezoekers vanwege de waterval is het een gouden plek. Ze doen erg hun best om het aan lokale werknemers ten goede te laten komen en hebben een non profit inslag. Terwijl het deze dagen in Laos serieus koud kan zijn, gokten wij op mooi weer en derhalve alleen maar T-shirts als bovenkleding. De plastic tas die helpt tegen de wind onder een t shirt is fijne extra service en na sluitingstijd trappen we de scooter weer aan terug naar het hotel.

Op de dag van vertrek halen we in de vroege ochtend een lekker baguette op de markt voor het ontbijt en wie zien we daar....Sidney! Dus zeggen we tegen elkaar: als we nu onze tweede stalker, de blonde Zuid Amerikaan, tegen komen is de cirkel weer rond. 's Avonds voor het vertrek zitten we in de zon van onze laatste maaltijd in Luang Prabang te genieten, kijken eens goed vol ongeloof want wie zien we daar, onze blonde achtervolger! Hilarisch toch?

Vanuit Luang Prabang zijn er een aantal opties om verder te reizen in Laos. De boot, maar dat hebben we nu wel gezien, vliegen lijkt voor die paar 100 km een beetje onzin en duur, een minivan door slingerende bochten en een hele dag onderweg lijkt ons ook niet zo wat dus we besluiten een nachtbus te nemen. Volgens de verhalen slaap je dan lekker in je eigen hokje en in de ochtend ben je op plaats van bestemming. Onze ervaring met de nachttrein in Thailand was 2 jaar geleden wel positief dus dit durven we wel aan. En weer leren we een wijze les, alle verschillen die je bemerkt als je iets gaat boeken hebben een betekenis. Dat we een sleeperbus hebben en geen VIP sleeper is een verschil tussen een compartiment in een dubbeldekker met gordijntjes en redelijk wat ruimte en wat wij hebben. Een enkele bus met slaapstoelen die wel als een soort stapelbedden zijn geïnstalleerd. Er liggen dekentjes en kussens en je wordt geacht je daar met je handbagage in te vouwen. In eerste instantie is het wel oké maar al snel blijkt dit vrij heftig te zijn. Net niet genoeg ruimte om je benen te strekken, omdat het stoelen zijn lig je niet helemaal plat en de weg blijkt erg bochtig te zijn dus de bus remt continu af en trekt weer op. Blijkbaar zijn er meer plaatsen verkocht dan er stoelen zijn want ook in het gangpad liggen nog mensen. Terwijl we ons nog afvragen hoe het sanitair in elkaar steekt stopt na ruim een uur de bus en stappen er wat mensen uit. Blijkbaar moet je behoeftes doen langs de weg in het pikkedonker! De tweede stop doen we mee en dan blijken er wel wat voorzieningen te zijn in de vorm van een toiletgebouw. Elke deur die we open trekken levert een geschrokken Chinees in hurkhouding op want er zitten geen sloten op de deur. Lol, we houden maar de wacht om dit te voorkomen. De rest van de details laten we maar achterwege.

Redelijk gebroken staan we bij het ochtendgloren, het is ongeveer 6 uur, op een stoffige parkeerplaats van wat het busstation is van de hoofdstad van Laos: Vientiane. Wederom het bekende gedoe van chauffeurs die tegen een x bedrag de reiziger ter wille zijn. Wederom gokken dat we inderdaad bij het juiste hotel worden afgezet en op het kaartje volgen of het goed gaat. Na 15 minuten hobbelen komen we steeds meer in wat toch wel de gebouwen en uitstraling heeft van een serieuze stad. Het afzetten gaat naar wens en inchecken op dit vroege tijdstip is geen enkel probleem. Mooi, want dan kunnen we nog even wat bij slapen.

Vientiane blijkt als stad niet gek veel voor te stellen. Langs de Mekong gelegen heeft het een mooie boulevard waar het leuk lopen is en in de avond een braderie wordt gehouden. Via Tripadvisor vinden we nog wat activiteiten maar op de een of andere manier weten we er twee niet te vinden, ondanks goed voorwerk. Wat overblijft die dag is een bezoek aan een Boeddha park, een verzameling betonnen beelden die een mix van Hindoeïsme en Boeddhisme weerspiegelen. Geen highlight maar wel even leuk.

Qua eten is het niet heel hoogstaand maar er is één restaurant dat bijzonder is vanwege de opleiding van kansarme jongeren voor de horeca en die hebben ook echt een leuke kaart. Het project vestigt zich in meerdere landen dus we nemen voor dat als we de kans krijgen we overal gaan eten. Door de kleine kaart is Ela genoodzaakt om iets nieuws te proberen en het bevalt haar prima, een rode hibiscus limoen shake, een of andere apart rijstgerecht en een zalig toetje met Cocos ijs en een soort van toffeetjes met verschillende nootjes en hibiscus bottel saus, leuk om thuis eens te proberen na te maken. Er is een kookboek te koop met een dwarsdoorsnede van hun kaart en tevens van de hele keten die in diverse grote Aziatische steden volgens dit concept werkt. Net iets te groot om in de tas mee te gaan sjouwen maar misschien nog wel via internet te regelen.

We zijn ondertussen aardig aan het speuren geweest hoe onze reis verder te vervolgen. Omdat we niets hebben gepland vraagt dat soms veel tijd. Op advies van een receptionist weten we op tijd te voorkomen dat we naar Vietnam gaan op het drukste moment van het jaar. Tet, het Chinese nieuwjaar is daar zoiets als Sinterklaas, kerst en Nieuwjaar ineen en alles is dan vol, druk of gesloten. We vragen een visum aan vlak voor de vakantie daar begint en kunnen dan terecht als de drukte voorbij is. Dat is even een streep door de rekening. Voordeel is wel dat we flexibel zijn en nadat we aan elkaar hebben bekend Thailand wel te missen en andere opties om naar Cambodja te gaan duur en omslachtig zijn besluiten we de grens over te steken en een zonnige plek in Thailand als tussenstop te kiezen. De reis wordt een stuk makkelijker en goedkoper zo want net over de grens kunnen we een nachttrein pakken naar Bangkok.

Conclusie: Laos was leuk voor de tijd dat we er waren, een mooie ervaring. Maar het land is lang achtergebleven in ontwikkeling en toerisme. Waarschijnlijk de communistische achtergrond die je op veel plekken terug ziet. Hamer en sikkel wapperen nog op veel gebouwen. Ook zijn de grenzen met buurlanden nog niet heel lang open voor een makkelijke oversteek. En dan in combinatie met de liever lui dan moe inslag van de bevolking is het niet het meest voor de hand liggende land om lang te verblijven.