Van Saigon naar Hue

Vietnam. Beloofde land van het lekkere eten. Alleen moeten we eerst door de barrière van visa ambtenaren en douane. We hadden al via een agentschap een toelatingsbrief aangevraagd dus onze papieren waren in orde. We hadden alleen geen dollars bij ons. Even rond kijken en navragen leverde alleen maar meer spanning op want pinnen is pas mogelijk na de douane. En daar kom je zonder visa niet door heen. En we moeten toch echt 25 dollar pp betalen om dat land in te mogen. De beambten zelf zijn niet echt behulpzaam en verstaan je nauwelijks als je iets vraagt. Meer mensen hebben vragen en de groep wachtenden zonder paspoort is groot en enigszins hulpeloos. Af en toe springt er iemand op als zijn of haar doopnaam wordt omgeroepen op nauwelijks verstaanbare toon. We zien iemand onder begeleiding langs de douane gaan om te pinnen. Dat zou voor ons ook een optie kunnen zijn. Maar eerst proberen of er met Thaise Baht ook kan worden betaald. Een gouden greep, letterlijk, vooral ook omdat de wisselkoers ineens erg voordelig is voor de ambtenaar, maar geen discussie mogelijk! Vooruit, dan die extra knaken, zijn we wel van het geouwehoer af.
Het heeft ons ruim een uur gekost om er door heen te komen, nu zijn we dan in Vietnam. Een horde mensen staat al weer klaar om ons hun diensten te verkopen. We kopen een taxiticket en vertrekken naar het hotel. De chauffeur is ook al niet van de vriendelijkste soort dus tot nu toe voelen we ons niet heel welkom. We stoppen in een lawaaiige straat met kroegen die stampvol zitten. Saigon, of met de moderne naam Ho Chi Min stad is echt een wereldstad en een hotel uitkiezen in een populair backpackers gebied levert dan dit soort taferelen op. Onze kamer is klein, het raam naar de straat is niet in staat geluid buiten te houden maar verder lijkt het oké. Na zo'n reisdag zijn we altijd vrij gaar dus slapen zal wel gaan. De volgende ochtend vinden we dat we moeten praten over de kwaliteit van de kamer. Het bed was net zo lawaaiig als de straat, er druppelt water uit het plafond en onder het bed is het een jaar niet schoon gemaakt lijkt het. De receptioniste loopt mee naar de kamer en de druppels op de vloer en nog meer de uitgebreide demonstratie hoe het bed klinkt als je er op beweegt overtuigen haar. Met excuses en een nieuwe kamer zijn we tevreden en klaar om het nieuwe land en de nieuwe stad te gaan ontdekken.

Saigon is vergeleken met Bangkok bizar. Als Nederlanders zijn we niet gewend aan verkeer op deze schaal en al helemaal niet als dat zonder regels lijkt te gaan. Zonder overdrijven rijden binnen een minuut 100 scooters van vier verschillende kanten over een kruising zonder dat er iemand voorrang lijkt te hebben. De enige regel lijkt te zijn dat je de claxon gebruikt om attentie te vragen en dan gewoon rijdt. Het is een chaotisch tafereel dat zich continue blijft herhalen. Ook de kleinere straten zijn druk met alle verkeer door elkaar en steeds getoeter achter je. Tel daarbij op een niet aflatende vraag om je aandacht van verkopers en restaurantbedienden, 38 graden Celsius, smog, hoge gebouwen, stinkend afval, vers bereidde gerechten, dronken toeristen, ratten bij putdeksels, invaliden die bedelen of op alleen hun armen de straat over kruipen, hoogbouw aan alle kanten, sport cafés met 4 verschillende wedstrijden op levensgrote schermen, neonverlichting en hordes mensen die steeds in beweging zijn. Als je de rust van een eiland gewend bent is een grote stad vrij heftig. Maar deze slaat wel alles. Het is meedoen of wegwezen, het laten gebeuren zonder alles te willen vatten en het van je af laten glijden. Het duurt dan ook even voor we beiden onze draai weten te vinden. Sowieso niet echt een plek om lang te verblijven.

Er is 1 ding dat wordt aangeprezen om te doen en dat is het oorlogsmuseum te bezoeken. Vietnam heeft een roerige geschiedenis en de laatste oorlog was een bijzonder nare en vieze oorlog. Het museum bestaat vooral uit foto's en documentatie, buiten staan wat tanks en kanonnen en vliegtuigen. Binnen is een route over twee verdiepingen waar je wordt rondgeleid door hallen met foto's en verhalen over diverse thema's. Hoe deze oorlog nou precies is ontstaan wordt niet helemaal duidelijk. Het is smerigheid wat de klok slaat en zoals zo vaak spelen de Verenigde Staten hun politieke spel met veel geweld uit. De bizarre middelen die zijn ingezet om de oorlog te winnen en het land te breken zijn van een zelfde misdadige orde die de Duitsers in WOII hebben tentoongespreid. Vol emoties en met wazige ogen door de opkomende tranen zien we de verwoesting, het gif, de ultieme wreedheid van oorlog dat overduidelijk het slechtste in een mens naar boven haalt.
En de gevolgen op lange duur van de enorme hoeveelheid gif die onder de noemer Agent Orange over het land is uitgegoten is verschrikkelijk. Kilometers land die compleet dood zijn. Verschrompeld door de bommen en het gif. En mensen die als gevolg van die vervuiling jaren na dato met de meest gekke afwijkingen als gedrochten worden geboren. Amerika zal nog jaren nodig hebben voor ze verantwoordelijkheid neemt voor deze taferelen als dat al ooit gebeurd. Er wordt naar voren gekeken en niet naar achter staat te lezen bij een foto van Obama met de Vietnamese leiders. Lekker makkelijk. Ze worden oorlogsmisdaden ten laste gelegd maar lopen in het wereldtoneel gewoon voorop.
Wij zijn diep onder de indruk en hebben wel wat tijd nodig om dit te verwerken. In elk geval zijn we op vakantie in een land dat kapot en failliet was na deze oorlog maar nu zich heeft opgericht en een van de meest populaire nieuwe vakantielanden aan het worden is. Dat zegt wel iets over de Vietnamese volksaard. Van blut naar powereconomie. Wederopbouw is het motto.

Na wat oriëntatie op het vervolg van onze reis besluiten we naar Da Nang te vliegen om van daaruit naar Hoi An te rijden. Kost ongeveer 30€ pp en dan zitten we halverwege het land in wat men de voedselhoofdstad van Vietnam noemt. Thomas stuurde een recept door van Cao Lau toen hij hier op reis was en dat is het uitproberen waard want het wordt ook alleen maar in Hoi An gemaakt. En er valt culinair vast nog meer te ontdekken.

Hoi An is echt een stad die het waard is door toeristen bezocht te worden. De schitterende oude stadskern is beschermd en ook vrij van gemotoriseerd verkeer, even geen druk toeterende scooters van alle kanten. Qua uitstraling en sfeer het totale tegenovergestelde van Ho Chi Min en echt een verademing. Mooi gekleurde pandjes met veel donker hout in de gevel en interieur. Veel hangplanten en bloemen om de boel op te fleuren creëren een feestelijk en sprookjesachtig beeld. De locale bevolking is wel echt opdringerig in het verkopen van hun waren. Zo staan we met de fietsjes van het hotel koud in de stad of er vraagt een vrouw aan ons waar we vandaan komen, stelt nog meer vragen, flirt wat en maakt vriendelijke opmerkingen en loodst ons zo een hal in waar allerlei kleermakers zitten met allemaal de ambitie elke toerist in pak en jurk weer te laten vertrekken. Wij zijn daar helemaal niet mee bezig en de vrouw doet haar uiterste best om een of andere deal te sluiten. Uiteindelijk ontkom je niet aan een onvriendelijke duidelijkheid om het toneelspel af te kappen. Daarin staan we gelijk weer op scherp maar heel leuk wordt rondkijken niet als je steeds verkopers moet ontwijken.
Nadat we her en der wat souvenirs hebben gescoord vinden we een plek in een van de prachtige restaurantjes in het centrum en kan de kennismaking met de locale keuken beginnen. Cao Lau blijkt een heerlijk gerecht te zijn: verse noodles drijvend in een rijke bouillon, plakken varkensvlees, veel soorten verse kruiden en een krokantje dat lijkt op varkenshuid. Smullen! Dat geldt ook voor het tweede locale gerecht: rijstpannenkoeken met garnalen, vlees en taugé samen met sla, verse kruiden, ingerold in een rijstpapiervel en met een zuurzoet dippertje, echt zalig om te eten. Superleuk dat de bedienden toekijken of je enig idee hebt hoe dit te nuttigen en dan aanwijzingen geven hoe het hoort. Mooie gerechten om te leren koken in een kook cursus.
Het hotel waar we verblijven is echt een gelukstreffer een enorme kamer met groot bed, kaptafel en werktafel, balkon met zitje, minibar, tv, grote douche en zelfs zijden kimono's! Prima plek om wat langer te blijven want hier kun je ook prettig tijd voor jezelf nemen. De taakverdeling is helder, John op onderzoek uit en zich culinair laten onderwijzen en Ela even helemaal niks lekker terug getrokken in haar paleis. Helaas is het weer een stuk minder in vergelijking met het zuiden dus de temperatuur blijft onder de 25 graden en er staat flink wind. De zon moet je er bij denken al zijn er spaarzame momenten dat die zich laat zien. John's uitstapje naar het strand levert mooie foto's op van stevige branding en wolken rond de bergpieken maar door in een T-shirt rond te fietsen tevens een verkoudheid.

Die verkoudheid wordt gedeeld met Lihn, de chef van de Golden Lotus die tevens cooking classes geeft die hoog staan aangeschreven. Ze heeft het flink te pakken en doet haar uiterste best de les goed te geven maar kondigt al aan de volgende dag vrijaf te nemen. Zelfde type verkoudheid die bijna mijn Halong Bay tour verpest.
Haar conditie hindert haar niet om aandacht aan de studenten te geven. De kwaliteit van de recepten is erg goed en ze heeft een perfecte timing ons 7 gerechten achter elkaar te laten koken. De reviews op internet hadden het al benoemd, dit is echt koken door zelf alles te doen en enige vaardigheid met koken is wel een pre. Door van te voren al contact te hebben en uit te leggen hoe Streetfoodinc. Aziatische gerechten presenteert en op zoek is naar nieuwe authentieke gerechten was een deel van de les al bepaald. Iedere cursist mag 1 gerecht uit kiezen om zelf te maken en kookt dat voor de hele groep en 2 andere staan al vast en die maken we met zijn allen. Dat zijn de beroemde Vietnamese springrolls oftewel loempia's en rijstpannenkoeken met garnalen en verse sla en kruiden, Bahn Xeo. De loempia's zijn anders dan die wij kennen en een leuke snack. De pannenkoeken echt de bom en zeker een aanwinst voor het menu van Streetfoodinc. Cao Lau is het andere typische gerecht uit Hoi An. Het speciale zit hem in de noedels. Volgens geheim recept gemaakt door een Chinese familie is het een uniek gerecht. De noedels zijn vers en schijnen te zijn gemarineerd met as en gerookt en daarna afgespoeld. Het ziet er ook wat bruin uit. Tevens worden kleine plakjes van de noedels gefrituurd als kroepoek en on top geserveerd. Het is zalig. Vanwege de lange bereidingstijd al de 7e gang die wordt geserveerd dus ieder zit eigenlijk best vol. Een Belgische jongen geeft aan eigenlijk niet meer te willen maar eet uiteindelijk de hele bak leeg, zo lekker vind hij het. Benieuwd of die noedels ergens te krijgen zijn in NL maar we gaan het proberen. Iemand anders heeft de Pho Bo gekozen en omdat wij de Pho Ga al op het menu hebben kijk en help ik zoveel mogelijk mee. Bo is biefstuk en Ga is kip. Weer wat trucjes mee gekregen spiek ik ook bij de gele curry en gestoomde vis. De recepten krijgen we na gestuurd dus alle praktijkervaring samen levert een intense maar fantastische dag op.
Ela heeft zich prima vermaakt alleen maar is natuurlijk wat hongerig dus we zoeken nog een zaakje met wat lekkers en vermaken ons in het historische centrum. In de souvenirshops is een hoeveelheid aan prullaria te koop maar soms zitten er leuke dingen tussen of cadeautjes voor mensen. Doordat we al een keer post naar huis hebben gestuurd is er genoeg ruimte over in onze tassen. Bij 1 winkel in het bijzonder hebben ze leuke spullen die ook nog door mensen met een beperking zijn gemaakt. Dat willen we natuurlijk supporten.

Omdat de verkoudheid lelijk blijkt boeken we een dag erbij met de hoop dat het minder wordt maar dat is ijdele hoop. Toch niet meer zo bestand tegen 'Hollands' weer na al die tropische dagen.
Bij het hotel krijgen we ook een verrassing. Omdat we er minimaal vier dagen blijven geven ze in het restaurant ook kookles. Gratis. Leuke service bovenop de toch al geringe prijs. De stijl van deze klas is wel meer een toeristengroep vermaken door ze een kunstje na te laten doen. Wederom worden er springrolls gemaakt maar ook een groene papaya salade en dat is weer een aanwinst. Ela was zo geschrokken van het voedselgebeuren dat ze zich terug trok. Geen keuze hebben in wat je eet en dan van alles moeten zeggen dit lust ik niet leek haar verschrikkelijk. Maar we stonden op de lijst dus een diploma heeft ze wel! De rest van de groep blijkt voornamelijk uit Nederlanders te bestaan (heeft vast met de aanbieding te maken) dus communiceren is makkelijk en we hebben de grootste lol. Ook ervaringen over het reizen worden uitgewisseld en dat levert ons de volgende etappe op. Een motor huren en zelf naar Hue rijden. De bagage wordt nagebracht en je bent dan in staat op je gemak de mooie bergpas te nemen van de berg die Hoi An en Hue scheidt. Een tocht van ongeveer 120 km voornamelijk langs de kustlijn. Ook te organiseren met een gids die mee rijdt of waarbij je achterop een motor kan maar Ela besluit dat ze zelf liever rijdt dus we begeven ons vol goede moed naar een bedrijf in de buurt. Het blijkt allemaal ontzettend eenvoudig te regelen dus na wat papierwerk en een voorschot weten we dat we de volgende dag kunnen rijden. Nu is het jammer dat de jassen met de post zijn teruggestuurd maar met vesten, laagjes en poncho's moet het wel lukken.
Als we aan komen worden we heel vriendelijk geholpen maar bij de check van de motoren blijkt er veel te mankeren. Het zijn sowieso oude beestjes en 1 lijkt te voldoen maar de andere niet. Bij remmen gebeurd er weinig wat bij demonstratie verder geen argumenten nodig heeft. De volgende die ze te voorschijn trekken is ook niet goed, gladde voorband en loshangende standaard. Er wordt wat overlegd en gerepareerd en uiteindelijk uit de garage een andere gepakt. Ziet er goed uit, geen mankementen en een volle tank als compensatie.
We crossen de aangegeven richting op en testen de boel maar het gaat prima. Ela voelt zich prima zo zelf rijdend en het verkeer is heel rustig. Dat is belangrijk want je moet echt wennen aan de regels, of beter de afwezigheid daarvan. In principe rij je rechts maar er zijn er zat die tegen het verkeer in rijden omdat ze er bijna zijn of het gewoon makkelijker vinden. In principe heeft rechts voorrang maar op een kruising rijd iedereen gewoon tegelijk de eigen richting op en claxonneer je als je vind dat iemand in je weg zit. Of je claxonneert sowieso. Als je dan gaat kijk je niet meer op of om want dat wordt gezien als zwakte en kost je de voorrang op de weg. Snelheid mag je zelf bepalen. Mocht je helemaal links langzaam rijden wordt je rechts ingehaald. En de vluchtstrook is voor wandelaars, fietsers, spookrijders, kinderen en oma's, maar ook voor voedselstalletjes, overleg tussen mensen, afval, bouwgereedschap en honden. Er zijn ook stoplichten en in principe stop je voor rood. Maar niet iedereen en de bocht om naar rechts mag door rijden. De spookrijder die links de bocht om gaat doet dat ook. Je moet dus heel goed op letten maar Ela doet het geweldig. Als we in de eerste stad aankomen krijgen we wel even te maken met enorme golven gemotoriseerd verkeer en is het goed elkaar in de gaten houden. Maar deze georganiseerde chaos regelt zichzelf dus ook daar komen we zonder kleerscheuren doorheen.
Voor ons doemen de bergen tussen Danang en Hue op en die zien er indrukwekkend uit. Een zonnig plaatje vanaf de top gaat hem niet worden want die is in wolken gehuld. Als we de weg omhoog nemen wordt ook de weg slechter dus goed opletten. Ela probeert rijden en om zich heen kijken uit en betaald daar bijna de rekening voor. Hoe meer we hoog komen, hoe kouder het wordt dus gaan alle extra lagen aan en de vesten dicht, sjaals en buff op en gas op die lolly. De top is inderdaad in wolken gehuld dus weinig kijkplezier. Omdat we niet echt trek hebben gaan we door. De weg naar beneden is remmen en goed bochten rijden. John zit af en toe in een hoestbui die zo heftig is dat de tranen over de wangen lopen maar we kunnen zonder ongelukken de berg af. Beneden staan we even stil bij de spoorlijn die een prachtig traject af legt zo tussen bergen en zee in. Maar direct staan er ook weer verkopers en hosselaars die van alles willen dus we gaan er weer vandoor. Helaas is het tweede deel niet echt meer interessant, vooral een lange weg die richting bestemming leidt. De plekken op de kaart die interessant zouden zijn vinden we zonder gids niet dus daar hadden we met gids wel meer plezier van gehad. De kou en honger beginnen te dringen dus bij een plek die iets van horeca lijkt te hebben stoppen we. Een stalletje met wat krukjes is de plek voor koffie en met handen en voeten bestellen we dat bij een vrouwtje die geen woord Engels spreekt. Helaas blijkt de koffie lauw en Ela griezelt er verschrikkelijk van omdat ze de bittere Vietnamese koffie ook nog eens moet mengen met koude gecondenseerde melk. Dat is ook geen succes dus we rijden verder. Uiteindelijk besluiten we door te rijden naar Hue omdat het niet ver meer is en we allicht meer eten en drinken kunnen regelen. En douchen in het hotel want we zijn nu echt door en door koud.
Ela is nog benieuwd hoe hard de scooters rijden en we tikken even de 100 aan. Daarna houden we goed de pas er in en na ongeveer 4 uur rijden zijn we op bestemming. Dan is het fijn dat we warm onthaald worden in het hotel door heel vriendelijk personeel, iets betere koffie krijgt dan onderweg en een prima kamer en douche tot de beschikking blijkt.

Hue blijkt een stad te zijn waar je als toerist eigenlijk niks hebt te zoeken. Het is rommelig, grauw en vies met weinig charmante plekken of bezienswaardigheden. Hotels, barren en restaurants zijn er genoeg maar niet in een gezellig centrum bij elkaar. Na wat adressen te hebben opgezocht eten we prima en een tip van het hotel levert een heel goed plekje op waar lokaal voedsel wordt geserveerd en daar zit het aardig vol. De eigenaar blijkt in zijn vrije tijd Nederlands en andere talen te leren en spreekt echt een heel eindje onze taal. Heel leuk. Door de donkere stad lopen we terug. Elke hosselaar stopt om te vragen of we marihuana willen en gelooft eigenlijk bij de eerste nee het antwoord niet. Echt heel irritant. Als je dan zo rond loopt en nergens echt thuis voelt raak je opgefokt van al die ongewenste aandacht. We gebruiken maar weer onze favoriete manier om in den vreemde bezig te zijn en huren via het hotel een scooter om de stad door te crossen. Er is een historisch interessant punt en dat betreft de oud stad, een ruïne achtig complex waar de adel leefde. Door de oorlog danig verwoest en nu iets opgeknapt maar er is nog veel te doen voor het echt interessant wordt voor toerisme. Sowieso geldt dat wel voor Vietnam. Het land is gigantisch in opkomst maar nog lang niet zover als voorbeeldland Thailand.
Ons volgende doel is Hanoi, hoofdstad in het Noorden en van daar uit naar een van de natuurlijke wereldwonderen van de aarde: Halong Bay. Ons reismiddel wordt deze keer de nachttrein, die hebben we nog niet gehad in Vietnam en wordt als uiterst comfortabel gezien. Het wordt een rit van ongeveer 15 uur dus hopen dat het ons net zo bevalt als de Thaise spoorwegen.