Hanoi tot Phu Quoc

Oke, misschien lag het aan de oude trein. Hij oogde oud en was niet super comfortabel. Of aan de plaatsing van de bedden. De coupe was voor 4 personen met bedden dwars op de lengterichting. Of gewoon aan het hoesten en snurken van John die soms half stikt door de niesbuien en taai slijm. Maar de Thaise spoorwegen winnen het van de Vietnamese. Ondanks de coupe die we voor onszelf hadden was het matig uitrusten.
Maar we zijn in Hanoi en zo in korte tijd van zuid naar midden naar noord Vietnam gegaan. Saigon ontvlucht en snel naar plaatsen die we op ons lijstje hadden. Niet van te voren alles plannen maar ruimte houden voor spontaniteit en nu blijkt dat iets naïef te zijn geweest. Vietnam heeft een heel ander klimaat dan Thailand en is niet per definitie altijd warm. De voorspelling voor deze streek zijn oplopende temperaturen maar echt heel warm is het niet.
De eerste indruk van de stad is dat het iets vriendelijker en georganiseerder oogt dan Saigon. Het treinstation is niet heel groot en met een taxi die we te duur betalen worden we soepel naar het hotel gebracht. Daar worden we als vorsten binnen gehaald. Deuren worden open gehouden, tassen aangepakt en naar de kamer gebracht, welkomstdrankje, alles heel vriendelijk en correct. De kamer blijkt ook nog eens alles te hebben wat je wenst en bovenal een GIGA bed. En dat terwijl we echt goedkoop zitten.
Na installatie lopen we wat rond in de wijk en bij terugkomst vragen we bij, Dragon, de sales agent die bij de receptie zit wat informatie over de stad en de trips die worden aangeboden naar Halong Bay. Alles wordt vrijblijvend verteld maar het klinkt perfect dus we besluiten een cruise te boeken voor 3 dagen, 1 nacht op de boot en 1 nacht in een hotel op het grootste en bewoonde eiland van de duizenden eilandjes in Halong Bay. Een andere trip naar Sapa die ook wordt aangeboden houden we nog open. Voor Ela is rond trekken door de bergen niet een prettig vooruitzicht omdat elke keer haar grote teen sterk reageert op inspanning of zelfs het dragen van schoenen. Waarschijnlijk een ontsteking opgelopen in Kao Sok die steeds weer de kop op steekt.
Voor we de trip ondernemen hebben we nog wat tijd dus zoeken we de leuke plekjes in de stad en vooral de locale gastronomie. Heel leuk is een plek waar ze de beste Bahn My in town verkopen. Een typisch terras zoals ze dat hier gewend zijn: mini plastic krukjes bij dito tafeltjes met daarop wat flesjes chilisaus en vissaus. Gratis bananen en gratis thee, en vers bereide broodjes met lekkers. Wederom de witte franse baguettes met de combinatie van paté, geroosterd varkensvlees, verse rauwkost en zuur. Ook voor Ela een variant die ze erg lekker vind met kip en honing. Supervriendelijke mensen die plezier hebben in hun drukke business en toch ook hebben voor de klant. Zo begroeten ze terugkerende klanten hartelijk omdat ze onthouden wie er zijn geweest.
Een andere ontdekking van locale gewoonten bevalt niet zo goed. Via de gids wordt een restaurant aangeraden waar ze goed koken en daar komen we terecht omdat een ander restaurant vol zit. Bij binnenkomst worden we nog vriendelijk ontvangen en naar de tweede verdieping gebracht. Daar is ruimte genoeg. We spitten de uitgebreide menu kaart door en weten niet goed te kiezen. Het idee is om wat te bestellen dat we kunnen delen en we vragen de serveerster wat de hotpot met kip is. Haar Engels is net iets beter dan ons Vietnamees en ze knikt maar wat waardoor wij de hotpot bestellen. Als dan een pan met bouillon op een inductiekookplaat wordt gebracht en een schaal met diverse rauwe groente en noodels weten we dat dit niet was wat we gedacht hadden. En het zweet breekt Ela uit als nog een schaal wordt gebracht waar een rauw haantje op ligt, nog zeer herkenbaar met kop en poten, in stukken gehakt. Het idee zal zijn dat je zelf je potje kookt en we kijken wat naar andere tafels hoe dat daar gaat. De bediening laat zich niet meer zien, alsof ze niet willen weten hoe wij dit klusje klaren. Normaal wordt er best aandacht besteed aan hoe iets genuttigd moet worden maar hier heerst totale onverschilligheid. John laat zich niet kennen en vind dat hij op deze manier best iets kan klaar maken. Dapper gaan er groentes in de hete bouillon en die zijn best te eten. De kip is een ander verhaal. Je wilt dat zoiets gaar is maar hoe lang is niet duidelijk. Het komt er uit als taaie soepkip in elk geval, smakeloos en nauwelijks eetbaar. Het valt zo tegen dat we de handdoek in de ring gooien. De bediende die met veel moeite de rekening brengt vraagt niet hoe het heeft gesmaakt en wij druipen een beetje beschaamd af. Een kleine 20€ lichter want het was niet perse goedkoop. Maar wel een ervaring rijker. Helaas valt het niet goed en eindigen we allebei aan de diarree.
Oke, ziekte en weer ten spijt, Halong Bay wacht op ons. Het is een van de 7 natuurlijke wereldwonderen en wij hebben een kans dat te bezoeken, dat is echt wel heel gaaf. Azie heeft ons al heel wat limestone formaties laten zien maar dit is de ultieme verzameling er van. De reis begint met het altijd irritante passagiers ophalen met de bus. Wij zijn ongeveer de laatste en hebben de plaatsen achter in de bus. Maar hopen dat de weg mee valt want een hobbel achterin voelt anders al voorin maar het valt mee. Het is een kleine vier uur rijden maar de wegen zijn vrij goed. Tijd voor een sanitaire stop halverwege is ook fijn al blijkt het weer een toeristenval te zijn want het is bij een warenhuis met allerlei goederen die ook nog eens heel duur blijken te zijn. Zo vragen ze voor een pakje Ricola snoepjes voor de keel bijna 4 euro. Steek ze dan maar daar waar de zon niet schijnt!
Halong Bay is een grote haven waar de rotsformaties al beginnen en helemaal ingericht op bezoekende toeristen. Overal busjes die groepen uit spuwen die bij elkaar gehouden door gidsen en na de nodige formaliteiten naar een boot gebracht worden. De haven ligt bezaaid met cruise schepen van diverse grootte en kwaliteit. We hopen dat onze boot mee valt en dat blijkt vooral als we aan boord zijn. Onderhoud buiten vinden ze minder belangrijk maar binnen ziet het er picobello uit en ook onze kajuit blijkt een prachtige suite te zijn. In de eetzaal krijgen we een uitgebreide lunch en uitleg over het verloop. Het begint met een tocht naar de in zee gelegen eilandgroep en op het bovendek kun je heerlijk liggen en kijken. Met de verkoudheid van John niet de beste plek om te zijn maar wel mooie uitzichten.
Halong betekend baai van de draken en met wat fantasie valt dat goed te begrijpen. Een muur van puntige eilanden doemt op en lijkt een gigantisch slangenlijf dat onder en op het water kronkelt. Kom je dichterbij dan zijn het allemaal verlaten groene rotspunten met grotten en grillige steenformaties. Eerste doel is de grootste grot van de baai bezoeken. Ondanks hordes met excursie groepjes is het een bezoek dat zeer de moeite waard is. Echt een enorme grot met stalagmieten en stalactieten die in bizarre vormen zich in duizenden jaren hebben gevormd. Door de manier van uitlichten is het een sprookjestocht en vermakelijk om te doen.
Om terug te komen op de boot worden we met een sloep gebracht en de kapitein is zeer streng in het toezien dat iedereen zijn reddingsvest om doet. Leuke maatregel maar de gespen zijn van Aziatische maat dus sommigen (wij) passen ze nauwelijks dicht. Maar de tochtjes duren meestal maar een paar minuten dus houden we de adem maar in.
Volgende onderdeel is kajakken in een lagune en wordt aangekondigd als een natte activiteit. Op dit punt lijkt het verstandig even niet mee te doen met koorts en hoesten dus tijd voor een tukje. Dat doet goed en als de groep terug is worden we gewekt voor het eten. We zitten met drie Deense jongens aan tafel die hun reis net begonnen zijn en deels onze plaatsen aan gaan doen dus dat is leuk ervaringen uit wisselen. Na het weer erg uitgebreide eten is er ruimte voor ontspanning maar niet echt een programma. Na wat hangen op het dek en kijken naar de kleine visjes die in het boordlicht naar de oppervlakte komen blijken er bamboe hengels te liggen met lokaas om op octopus te vissen. Heel af en toe zie je een flits in de diepte als ze naar de oppervlakte komen. Helaas bijt er geen een maar toch een leuke activiteit.
De volgende dag staat er een en ander aan wandeltochten op het programma. Een bezoek aan een hoge rots met trap en uitkijkhuisje bovenop is weer in optocht naar boven klauteren. Toch een van de minst favoriete activiteiten van Ela maar ze klautert dapper mee en het uitzicht mag er zijn. Terug is er ruimte om te zwemmen en sommigen doen het maar het water is al regelmatig vol geweest van troep die door de boten wordt geloosd dus niet zo aanlokkelijk.
Dan zet de boot koers richting Cat Ba, het grootste en tevens bewoonde eiland van de duizenden eilandjes. Met 40 bij 40 kilometer ook echt wel een serieus eiland en in een van de dorpen zullen we onze tweede nacht door brengen. De tocht er naar toe is prachtig, de blauwe zee onderbroken met de grillige begroeide rotsformaties, roofvogels die rond vliegen, schilderachtige cruise schepen die rond varen, echt heel mooi. Zoals altijd is met dit soort trips het ultieme gevoel afhankelijk van het weer en zeker op zee is dat totaal onvoorspelbaar. Wij hebben niet de mooie zonsopgang en ondergang en het is eigelijk de hele tijd bewolkt maar de temperatuur is goed en het regent niet.
Eenmaal op het eiland regelt onze gids Hien de toegang want voor elke landing wordt betaald en stappen we in een gare toerbus. Voor we het weten staan we bij de volgende ingang van wat een aardige bergbeklimming blijkt te zijn. Ondanks de geruststellende woorden van de gids op Ela's vraag of het te doen is blijkt het een heftige en stijle klim omhoog te zijn. Gelukkig wordt ze goed geholpen door de gids en bij een uitkijkpost net onder de top vind ze het best. John klimt nog iets verder voor de mooie plaatjes en wachten blijkt een verstandig besluit te zijn als je niet van klimmen houdt. Het pad gaat over scherpe geërodeerde Limestone en vraagt veel van voeten en tenen. Terug hebben we een iets makkelijker route en iedereen komt weer veilig beneden.
Volgende stop is het hotel waar we slapen en een lunch krijgen. Op het eerste gezicht niet veel mis mee maar allemaal wel net iets minder van kwaliteit. Het eten ziet er heerlijk uit maar veel wordt afgekoeld geserveerd en dat is wel minder. In de omgeving van het hotel wordt veel gebouwd en dat gaat van vroeg in de morgen tot laat inde avond door.
Het officiële programma is afgelopen maar wie wil kan een excursie naar Monkey island maken. Dat geeft onverwacht leuke beelden want de apen zijn nieuwsgierig en brutaal waardoor ze soms wat te pakken krijgen zoals een blikje bier waar ze dan aan lurken tot de laatste druppel er uit is. De terugtocht met de boot voert langs een enorm drijvend dorp van vissers en viskwekers. Stel je een zestiental grote blauwe vaten voor waar planken over heen zijn gelegd als looppaden. Tussen in ontstaan dan vakken waar netten in hangen met kweekvis of garnalen en andere zee lekkernijen. Een klein huisje is er bovenop gebouwd met een soort veranda als leefgebied er om heen en daar woont dan een gezin, vaak loopt er nog een waakhond rond en soms ligt er een bootje bij. Her en der drijven winkels, tankstations en bevoorradingspontons wat het dorpsidee compleet maakt. Dichter naar het vasteland lopen er ook elektriciteitskabels naar toe maar de meesten doen het zonder of met een generator. Roeibootjes met souvenirs en etenswaren hadden we eerder al bij de cruise schepen gezien en die komen dus bij deze dorpen vandaan. De mannen vissen of varen en de vrouwen roeien met koopwaar rond. Nu is de zee rustig maar als het stormt moet het verschrikkelijk zijn om op dit soort vlotten te wonen.
Onze nacht verloopt niet zo stormachtig want ondanks dat er genoeg gezellige tafelgenoten nog ergens bier gaan drinken kiezen wij voor verder beter worden en fit zijn voor de reis terug. Die reis blijkt vooral rijden met de bus te zijn want met de boot zijn we zo terug in de haven. Na nog een vroege lunch op de boot stappen we weer in de bus. Halverwege merken we dat achter ons een van de Deense jongens zijn eten aan het kwijt raken is. Altijd gevaarlijk omdat zien kotsen vaak doet kotsen maar iedereen houdt zich verder goed. We worden netjes bij ons hotel afgezet waar we weer allervriendelijkst worden ontvangen.
De volgende dag staat weer in het teken van reizen want we hebben weer behoefte aan warmer weer. Het eiland Phu Quoc wordt aangeprezen als een heerlijke plek in het zuidelijkste puntje van Vietnam en dat klinkt als een goede plek om nog even wat zon en zee te pakken voor we door reizen naar Cambodja. Binnenlands vliegen is in Vietnam niet zo duur dus een goede manier van reizen en bovendien snel. We zijn aardig ervaren en weten de gang van zaken ondertussen wel. Bij het afgeven van de bagage heeft Ela een naar gevoel. Ze sturen de bagage toch wel door? We hebben namelijk een tussenstop in Saigon. De tassen zijn gelabeld en als Ela het nogmaals aan de medewerkster vraagt bevestigd zij wederom dat wij er geen omkijken meer naar hebben. Het vliegen is vervolgens gemakkelijk, te meer omdat we exit seats hebben gekozen. Dat betekend iets meer beenruimte maar in ruil wat meer verantwoordelijkheid bij een noodlanding want dan moet de nooddeur worden geopend. Prima deal. Eenmaal geland heeft Ela nog steeds geen goed gevoel over de bagage. Als ze naar de wc gaat beloofd John op te letten bij de bagage band, waarschijnlijk voor nop maar beter gerust dan ongerust. Hoe bizar als dan als een van de eerste de grote backpacks in gele hoes over de band komen. Zonder dat voorgevoel waren wij verder gevlogen maar de tassen niet! Snel zoeken we de incheck balie en verzekeren dat ze nog mee gaan naar onze bestemming. Het is dan spannend maar na de volgende landing blijkt alles goed te zijn gegaan en pakken we een taxi naar de bestemming.
We hebben een leuk uitziend plekje geboekt van Spaanse eigenaren. In het donker is er niet veel van te zien maar twee keer drie kamers staan rond een veld met hangstoelen en hangmatten. Eetgelegenheid en loungebanken staan onder een soort overkapping. Het geheel is wit en gedecoreerd met goed gevonden accessoires. Meer Spaans dan Vietnamees maar mooi gedaan.
De volgende dag huren we aan de overkant van de weg een scooter en dat is de meest gare die we tot nu toe hebben gehad. Maar hij start meestal en brengt ons waar we willen. Het eiland is in uiterlijk en toegankelijkheid een tegenvaller. De weg die we volgen laat vooral een heel stoffig, vies en rommelig beeld zien. Eerst rijden we door wat het dorp moet zijn. Weinig aan. Op een gegeven moment lijkt het op een markt met verse spullen maar die oogt heel vies en stinkt. Geen plek voor een broodje. Dan pakken we een weg die naar niemandsland voert dus halverwege keren we om. Terug de weg op waar ons hotel aan ligt. Uitzicht op zee wordt ontnomen door grote resorts die omheind zijn of door grote bouwplaatsen van resorts die ook omheind zijn. Wegen of paden die er langs leiden zijn niet te vinden of lijken op wegen naar de bouwputten. Na wat heen en weer rijden zijn we het zat en stoppen bij een tentje om te eten. Daar wijzen ze hoe we bij het strand komen en uiteindelijk komen we bij de zee. Ook vanaf deze kant vooral resorts die het strand hebben ingepikt maar het ziet er uit alsof we wel een plekje kunnen vinden. Het water voelt heerlijk warm en is helder, al drijft er wel veel plastic in maar dat past bij de rest van het beeld dat we hebben van het eiland.
Er is een nachtmarkt die omschreven wordt als leuk maar die gaat vooral over het eten van vers Seafood. Leuk voor de liefhebber maar niet echt iets waar wij samen van kunnen genieten. De sfeer is sowieso al gedaald tot nul want bij een van de pinautomaten breekt Ela's hart. Uit een kartonnen doos klinkt fel gepiep en gemiauw en er blijken 2 rooie kittens van nog geen 4 weken in te zitten. Die overleven het alleen niet en zijn daar neer gezet zodat een toerist zich er wellicht over ontfermd. Als kattenliefhebber wordt je dan voor een onmogelijk dilemma gesteld want je kan er weinig aan doen. De directe zorg is door 2 meisjes op zich genomen want die staan er beteuterd bij en hebben blijkbaar hulp ingeroepen. Als we later terug lopen is de doos weg dus we hopen er het beste van.
Zoals alle vakantie oorden aan zee is de prijs hoger dan elders en ook hier vragen ze voor de meeste dingen het dubbele. Nog steeds ruim binnen wat we kunnen betalen en veel minder dan thuis. Voor verandering kiezen we een keer voor een restaurant dat Spaanse tapas op het menu heeft. Schitterend ingerichte tuin met prettige zitjes en voorbeeldig personeel. En ook lekker eten en Mojito's! Ela overwint zichzelf weer eens met eten en eet de patatas bravas met saus! En vervolgens eet ze vrijwillig een stuk pizza. Het moet niet gekker worden. Misschien de Mojito die het werk doet maar op voedselgebied zijn er veel stapjes gezet.
De volgende dag rijden we eerst even naar een wat grotere supermarkt op zoek naar Chuppa Chups lollies voor Ela. Die eet graag de cola en lime varianten en die hebben we nog niet gezien hier. Of het komt door de woorden die we hadden bij het verlaten van de winkel of door iets anders is niet duidelijk. Maar de helling waar we vanaf moeten is zanderig en daardoor spekglad. Dat zien we pas als de motor weg glijdt en niet meer te houden is. John kan zich nog af zetten en min of meer op beide voeten terecht komen maar doordat Ela met haar knieën omhoog achterop zit heeft ze geen kans en schaaft met haar rechterkant over het zanderige cement. Knie, scheen en bovenkant voet kleuren naar roze en rood. Deppen en water er over maar het is gebeurd en niet meer terug te draaien. We hebben zoveel gereden op zoveel verschillende plekken. Vaak mensen gezien met verbanden en littekens. En nu, op de meest lullige manier gaan wij onderuit. En juist Ela die al veel lichamelijke pech en ongemakken te verduren heeft gehad komt er beschadigd vanaf. We stoppen bij de apotheek en slaan verband, gazen, betadine en pijnstillers in en gaan naar het hotel. Daar maken we zo goed als het gaat alles schoon en verbinden het naar beste kunnen. Op internet zoeken we informatie wat te doen. Met verbonden been en al gaan we naar het strand en huren daar parasol en bedjes. Zwemmen is geen optie maar zo is er nog iets van strandplezier. De scooter leveren we in en dan blijkt de mazzel dat het een oudje was want ze kijken niet eens naar de staat van het ding en geven paspoort terug na afrekening. Nu waren er alleen maar wat krasjes bij gekomen maar er zou moeilijk over gedaan kunnen worden.
De volgende dag besluiten we dat strand wellicht niet de beste plek is voor een wond. De pijn is vrij heftig en rust lijkt beter. Gelukkig is de plek waar we zitten wel zo relaxed dat je daar tijd kan door brengen. John neemt nog wel een duik en vindt zo ook een plek om in de avond lekker te eten aan zee zonder veel inspanning. Op de nieuw gehuurde scooter.
We hadden net besloten iets meer te gaan plannen en een trip door Cambodja te maken voor we naar Thailand gaan. Reizen is niet echt de meest fijne activiteit maar hier blijven ook niet echt een optie want ons visum gaat verlopen. We vinden een touroperator die trips aan biedt naar Phnom Pehn en we besluiten dat te boeken.
Al vroeg moeten we klaar staan want de taxi pikt ons op aan de weg en met Ela's tempo hebben we even nodig daar te komen. Dan is onduidelijk wie ons nu precies mee gaat nemen. Een taxi chauffeur ziet klandizie en kijkt op onze bonnetjes, knikt en wil ons naar de haven brengen. Maar het lijkt niet of hij ons op kwam halen en doordat hij geen Engels spreekt lijkt het niet te kloppen. De volgende taxi die stopt lijkt meer te weten wie hij op komt halen. We stappen in en even later nog 2 reizigers die net zo onzeker zijn over wat te verwachten als wij. We vergelijken de bonnen en via hetzelfde kantoor hebben we geboekt dus het zal wel goed zijn. Ook de taxichauffeur is wat onzeker want ineens gebaard hij dat hij iets wil zien. Het gaat om de tickets en na een snelle blik is het goed. Geen idee wat hij dacht want we zijn al halverwege en in niemandsland. Bij de haven aangekomen ligt de boot klaar. Een snelle passagiersboot met flink wat zitplaatsen, vooral eilandbewoners zo te zien. Als iedereen zit krijgen we flesjes water en plastic spuugzakken uitgereikt. Er staat wel flinke deining maar zo heftig zal het toch niet zijn? Zo heftig wordt het wel. Even buiten de haven is de boot flink aan het rijen op de golven en duikt af en toe schrikbarend diep. Niet ver voor ons is een hele familie met de plastic zakjes in de weer. Moeder en dochter gaan om de beurt voorover en zien groen. Vader wisselt halverwege een keer van blouse. Blij toe dat we daar geen last van hebben zitten we de tocht uit. We worden opgewacht door een buschauffeur die onze namen op een papier heeft en samen met de Franse medereizigers worden we naar een restaurant annex kantoor gebracht. Een omaatje met sigaret in haar mond gebaart vanachter haar computer dat we onze visa hier moeten regelen en neemt paspoort, cash en pasfoto's in ontvangst. Wij mogen wachten. We wisten al dat we hier even moesten wachten ivm de visa aanvraag maar heel wat passanten en busjes later is wel duidelijk dat deze wachttijd onnodig was. En als we dan na uren hangen in een busje gepropt worden zijn we het ook wel zat. Oma gaat met de paspoorten op haar brommer naar de grens om daar de boel te begeleiden. Wij volgen met de bus. Iemand vergeet zijn tas dus moet even terug en daarna lijkt het of de chauffeur door iets beledigd is of hij was sowieso al gek maar met elke meter gaat hij levensgevaarlijker rijden. Op een anderhalve baan voor beide verkeersrichtingen en gaten in de weg, grote bussen voor ons en aan alle kanten wandelaars, fietsers, motorrijders en overig verkeer geeft hij gas en duwt luid toeterend iedereen aan de kant. De grote bussen laten zich niet zo makkelijk passeren wat betekend dat hij halverwege een inhaal manoeuvre terug moet omdat tegenliggers hem dwingen. Hij gaat alleen maar gekker doen en ondanks de protesten uit de bus stuift hij door. Eenmaal bij de grens is iedereen onder de indruk maar blij dat we nog leven. Doordat de visa door oma zijn geregeld hebben we aan de grens weinig gedoe en kunnen oversteken. Dag Vietnam, het was een bijzondere ontmoeting!