Reis 2014
Door: Ela en John
Blijf op de hoogte en volg Ela en John
28 Februari 2014 | Maleisië, George Town
Penang
Georgetown
Via de mail hebben we contact met de beheerder van de kamer die we hebben geboekt en wordt er een taxi geregeld vanaf het vliegveld, lekkere gedachte. We hebben gelijk drie nachten geboekt om zeker te zijn dat we een tijdje een goede plek hebben. De recensies waren nogal lovend dus we hebben er vertrouwen in. De taxi wacht inderdaad op ons en we rijden zo ons nieuwe avontuur tegemoet. Om ons heen zien we ook hier de expansiedrift van Maleisië. Er wordt veel gebouwd, grote bedrijfspanden worden afgewisseld met grote hotels en ressorts. Dit is een vakantie eiland en dat willen ze weten. Van de foto's weten we dat ons verblijf aan het water ligt maar als de taxi stopt bij een soort achterbuurt geloven we bijna niet dat we er zijn. Tussen de gebruikelijke voedselstalletjes en andere kleine handel aan de straat zien we iets van een naam die lijkt op onze boeking. Houten huizen en een houten straat die er tussen loopt of meer een soort steiger leidt ons verder in een soort Chinese ghetto op palen. Bij een winkel vragen we de weg: homestay? Iets verder op! Even later komen we aan bij een getraliede voordeur van zo een houten huis. Omdat op de zijkant een vergane afbeelding staat weten we dat het dit moet zijn. Een Chinese vrouw komt ons tegemoet en heet ons welkom, althans dat denken we want het lijkt zo maar ze spreekt geen woord engels! We worden een hele kleine kamer in geleid en mogen daar onze tassen neer zetten. Het is er benauwd en ziet er armoedig uit. We voelen de veren door het matras. Bovendien stinkt het naar riool omdat het eb is en het huis omgeven wordt door bruin-groen-grijs slik. Op de pier naast het huis is een graafmachine bezig diezelfde betonnen pier te slopen en een ander machine trekt grote houten palen uit het water. We hadden heel veel zin in deze plek en wilden graag even relaxen, dit hadden we niet verwacht. Een homestay blijkt een gastenverblijf bij originele bewoners thuis te zijn. De pittoreske huisjes blijken geen gastenverblijven te zijn maar woningen van Chinese vissers die al jaren zo wonen en werken. Geen luxe maar inpassen in het dagelijkse leven van deze gemeenschap. Ik durf Michaela haast niet aan te kijken omdat ik weet dat ze nu liever heel hard weg rent en het huilen nader staat dan het lachen.
Op de veranda treffen we twee mensen aan die andere gasten blijken hier. Ze zijn gelijk hartelijk en we raken aan de praat. Het is een Australisch stel dat hier vaker is geweest en ze zijn heel enthousiast. Omdat we niet veel beters te doen hebben en we moeten bekomen van de schrik blijven we hangen en wordt het gezellig. Lana en Rolf heten ze en ze komen vaak in Maleisië. Ze vertellen graag en omdat ons engels redelijk is maar niet onze eigen taal luisteren we vooral. Ook de contactpersoon van de "Jetty" komt langs en spreekt prima Engels en is erg aardig. Na een hapje eten bij de voedselstalletjes met L en R is het genoeg voor vandaag. Eenmaal terug op de kamer is de eerste schrik er van af en besluiten we het beste er van te maken, dat is iets wat we ons hebben voorgenomen en dat gaat ons ook goed af. We kunnen altijd weer verder als het niks is. We slapen verassend goed op het matras en staan met goede moed op. De chinese moeder van Sue P (soepie noemen we haar) ziet ons met vuile was in de weer en voor we het weten of tegen kunnen houden is zij er mee bezig, controleert zakken en keert kleding binnenstebuiten. Wij worden de deur gewezen, moeten toeristische dingen gaan doen, zij zal opletten en de boel ophangen. Na een lange reis je overal behelpen is deze moederlijke houding wel lekker en we luisteren braaf. Een folder laat zien dat er in de stad een keur aan kunst te zien is, gemaakt door plaatselijke kunstenaars en met de camera gaan we die "street art" eens spotten. Leuke bezigheid en zo krijg je een nieuwe stad op een originele manier te zien. Na verloop van tijd is ons brein gefrituurd door de hitte en gaan we een voedselstallenhuis in. Dat is een erg leuke manier van eten en we hebben nu wel door hoe het werkt. Je kiest een tafel waaraan je gaat zitten, bestelt drinken bij de dame die aan de tafel komt en vervolgens maak je een ronde langs alle stalletjes die zo hun eigen specialiteiten hebben en kwalitatief erg goed zijn. Het is de gebruikelijke manier voor Aziaten om hun ontbijt, lunch en avondeten te krijgen als ze zelf niet koken. Ze vinden het prachtig als toeristen hun manier van leven in komen en zijn nieuwsgierig of we het wel kunnen. Vaak wordt al gevraagd of het mild of heet moet zijn en meestal moet je bestek er bij vragen want het is gebruikelijk om met stokjes te eten. En wel met rechts want met links doe je vooral je achterste! Zelfs Michaela weet al met regelmaat een smakelijke maaltijd te verorberen. Ik ben trots op haar :-) Als we uiteindelijk terug komen bij de woning ligt onze was netjes opgevouwen te wachten. Er wordt ons verteld dat Soepie gaat koken vanavond en dat we zijn uitgenodigd. Helemaal geweldig. Of zoals Lana zou zeggen: awesome, and I mean, Awesome! That is so gorgeous, really, that is it! Ze heeft wat Amerikaanse trekjes maar dat overdrevene is wel grappig. En inderdaad valt er wel wat te verwachten van de kookkunsten van Soepie want Anthony Bourdain is daar geweest voor een reportage en heeft met hen mee gegeten op Chinees nieuwjaar. Wellicht zegt dat niemand wat maar het is een Amerikaanse chefkok die een reisprogramma over koken presenteert en ik vind dat geweldig. Het eten is heerlijk en meer dan genoeg. Ik had wel verwacht dat we met de hele club aan tafel zouden zitten maar ze heeft alleen voor de gasten gekookt en eet zelf met haar vriend in de keuken. Michaela komt er steeds meer achter dat Lana en zij dezelfde moeilijkheden moeten overwinnen in reizen in de vreemde, gek eten etc. En ook delen ze een passie voor creatieve bezigheden. Zo ontstaan er steeds leukere gesprekken over knutselen, freubelen en shoppen. Uiteindelijk gaan we slapen met een uitnodiging op zak om morgen met Lana en Rolf naar de andere kant van het eiland te rijden om daar de boel te verkennen. Ze hebben een gehuurde auto en kennen de omgeving dus het is een leuk idee om zo wat meer te zien. Wat heel grappig is om te merken is dat we na een moeizame start ons al zo thuis voelen dat het ondenkbaar is om eerder weg te gaan. Reizen is een bijzondere manier om verwachtingen en comfort te relativeren.
Als we de volgende ochtend wakker worden ligt er een briefje in de keuken van Soepie, zij is met haar vader naar het ziekenhuis voor controle, moeder is er nog niet, dus of we de nieuwe gasten willen opvangen als ze arriveren. Wij willen vandaag naar Penang Hill, dit is een berg van 735 meter hoog waar je door middel van een treintje omhoog kunt. Het schijnt er heerlijk koel te zijn en je hebt er mooi uitzicht over Georgetown. Ook schijnt de natuur daar het bekijken waard te zijn en er zitten zelfs apen. Maar voor we vertrekken moeten we eerst beslissen wat onze volgende bestemming zal zijn, we besluiten dat het Krabi wordt en boeken een hotel en de vliegtickets, eigenlijk willen we nog wel een extra nachtje blijven maar helaas...alle kamers zijn geboekt dus we moeten morgen echt vertrekken. Na een heerlijk ontbijt met fantastische oplos koffie vertrekken we naar Penang Hill, van Rolf hebben we gehoord dat we het beste met de taxi kunnen gaan en dat we niet meer dan zo ongeveer 20 ringgit moeten betalen voor de rit. Vinden we een taxi denkt die kerel zeker heb je weer van de rijke toeristen dus hij wil ons wel brengen voor 40 ringgit, nou dat dachten we niet, dus we nemen lekker de bus voor 4 ringgit. Als we langs de taxi chauffeur rijden houdt John de twee tickets tegen het raam aan, ga iemand anders uitbuiten! Na een ritje van ongeveer drie kwartier komen we op de plaats van bestemming waar we vervolgens het treintje omhoog nemen. Wat ik als eerste zie zijn echt ongelofelijk grote spinnen in bomen en struiken hangen en ben er eigenlijk al wel weer klaar mee, maar ik heb al meerdere angsten overwonnen deze trip dus hoppa....ik ren eronder door terwijl John ze lekker op de foto zet. John is deze vakantie echt een jongetje, hij vind alles interessant en wil alles aanraken en oppakken, grappig! We eten even een hapje en gaan een stuk wandelen, we komen de mooiste vlinders tegen en wat vogels maar geen apen zoals beloofd, domper zeg maar het uitzicht is wel fantastisch! Na een paar uur gaan we naar beneden en terug naar de jetty. In de avond worden we lekker rond gereden door Penang en brengen Rolf en Lana ons uiteindelijk naar een avondmarkt. Daar koopt Lana some awesome dresses en na een "thank you doll" is het tijd om een hapje te gaan eten. Iedereen kiest iets anders van zelfs een andere kraam maar als je aanwijst waar je zit komen ze het brengen. Na lekker gegeten te hebben gaan we naar huis, Soepie is inmiddels ook thuis en we kletsen nog wat voor we gaan slapen. Jammer hoor dat we morgen vertrekken, deze plek voelt een beetje als een thuis en we merken dat we hier wel een beetje aan toe zijn. Maar goed, morgen weer een nieuw avontuur, ook weer leuk!
Het afscheid nemen valt zwaar, gek is dat na drie dagen, maar dit waren allemaal zulke fijne, lieve mensen en het was een chille plek om te verblijven. Dag Soepie, dag mama en papa, dag Rolf en Lana, tot ooit! Want dat staat voor ons beide vast! We gaan terugkeren naar Azië! It's awesome, absolutly awesome!
Georgetown
Via de mail hebben we contact met de beheerder van de kamer die we hebben geboekt en wordt er een taxi geregeld vanaf het vliegveld, lekkere gedachte. We hebben gelijk drie nachten geboekt om zeker te zijn dat we een tijdje een goede plek hebben. De recensies waren nogal lovend dus we hebben er vertrouwen in. De taxi wacht inderdaad op ons en we rijden zo ons nieuwe avontuur tegemoet. Om ons heen zien we ook hier de expansiedrift van Maleisië. Er wordt veel gebouwd, grote bedrijfspanden worden afgewisseld met grote hotels en ressorts. Dit is een vakantie eiland en dat willen ze weten. Van de foto's weten we dat ons verblijf aan het water ligt maar als de taxi stopt bij een soort achterbuurt geloven we bijna niet dat we er zijn. Tussen de gebruikelijke voedselstalletjes en andere kleine handel aan de straat zien we iets van een naam die lijkt op onze boeking. Houten huizen en een houten straat die er tussen loopt of meer een soort steiger leidt ons verder in een soort Chinese ghetto op palen. Bij een winkel vragen we de weg: homestay? Iets verder op! Even later komen we aan bij een getraliede voordeur van zo een houten huis. Omdat op de zijkant een vergane afbeelding staat weten we dat het dit moet zijn. Een Chinese vrouw komt ons tegemoet en heet ons welkom, althans dat denken we want het lijkt zo maar ze spreekt geen woord engels! We worden een hele kleine kamer in geleid en mogen daar onze tassen neer zetten. Het is er benauwd en ziet er armoedig uit. We voelen de veren door het matras. Bovendien stinkt het naar riool omdat het eb is en het huis omgeven wordt door bruin-groen-grijs slik. Op de pier naast het huis is een graafmachine bezig diezelfde betonnen pier te slopen en een ander machine trekt grote houten palen uit het water. We hadden heel veel zin in deze plek en wilden graag even relaxen, dit hadden we niet verwacht. Een homestay blijkt een gastenverblijf bij originele bewoners thuis te zijn. De pittoreske huisjes blijken geen gastenverblijven te zijn maar woningen van Chinese vissers die al jaren zo wonen en werken. Geen luxe maar inpassen in het dagelijkse leven van deze gemeenschap. Ik durf Michaela haast niet aan te kijken omdat ik weet dat ze nu liever heel hard weg rent en het huilen nader staat dan het lachen.
Op de veranda treffen we twee mensen aan die andere gasten blijken hier. Ze zijn gelijk hartelijk en we raken aan de praat. Het is een Australisch stel dat hier vaker is geweest en ze zijn heel enthousiast. Omdat we niet veel beters te doen hebben en we moeten bekomen van de schrik blijven we hangen en wordt het gezellig. Lana en Rolf heten ze en ze komen vaak in Maleisië. Ze vertellen graag en omdat ons engels redelijk is maar niet onze eigen taal luisteren we vooral. Ook de contactpersoon van de "Jetty" komt langs en spreekt prima Engels en is erg aardig. Na een hapje eten bij de voedselstalletjes met L en R is het genoeg voor vandaag. Eenmaal terug op de kamer is de eerste schrik er van af en besluiten we het beste er van te maken, dat is iets wat we ons hebben voorgenomen en dat gaat ons ook goed af. We kunnen altijd weer verder als het niks is. We slapen verassend goed op het matras en staan met goede moed op. De chinese moeder van Sue P (soepie noemen we haar) ziet ons met vuile was in de weer en voor we het weten of tegen kunnen houden is zij er mee bezig, controleert zakken en keert kleding binnenstebuiten. Wij worden de deur gewezen, moeten toeristische dingen gaan doen, zij zal opletten en de boel ophangen. Na een lange reis je overal behelpen is deze moederlijke houding wel lekker en we luisteren braaf. Een folder laat zien dat er in de stad een keur aan kunst te zien is, gemaakt door plaatselijke kunstenaars en met de camera gaan we die "street art" eens spotten. Leuke bezigheid en zo krijg je een nieuwe stad op een originele manier te zien. Na verloop van tijd is ons brein gefrituurd door de hitte en gaan we een voedselstallenhuis in. Dat is een erg leuke manier van eten en we hebben nu wel door hoe het werkt. Je kiest een tafel waaraan je gaat zitten, bestelt drinken bij de dame die aan de tafel komt en vervolgens maak je een ronde langs alle stalletjes die zo hun eigen specialiteiten hebben en kwalitatief erg goed zijn. Het is de gebruikelijke manier voor Aziaten om hun ontbijt, lunch en avondeten te krijgen als ze zelf niet koken. Ze vinden het prachtig als toeristen hun manier van leven in komen en zijn nieuwsgierig of we het wel kunnen. Vaak wordt al gevraagd of het mild of heet moet zijn en meestal moet je bestek er bij vragen want het is gebruikelijk om met stokjes te eten. En wel met rechts want met links doe je vooral je achterste! Zelfs Michaela weet al met regelmaat een smakelijke maaltijd te verorberen. Ik ben trots op haar :-) Als we uiteindelijk terug komen bij de woning ligt onze was netjes opgevouwen te wachten. Er wordt ons verteld dat Soepie gaat koken vanavond en dat we zijn uitgenodigd. Helemaal geweldig. Of zoals Lana zou zeggen: awesome, and I mean, Awesome! That is so gorgeous, really, that is it! Ze heeft wat Amerikaanse trekjes maar dat overdrevene is wel grappig. En inderdaad valt er wel wat te verwachten van de kookkunsten van Soepie want Anthony Bourdain is daar geweest voor een reportage en heeft met hen mee gegeten op Chinees nieuwjaar. Wellicht zegt dat niemand wat maar het is een Amerikaanse chefkok die een reisprogramma over koken presenteert en ik vind dat geweldig. Het eten is heerlijk en meer dan genoeg. Ik had wel verwacht dat we met de hele club aan tafel zouden zitten maar ze heeft alleen voor de gasten gekookt en eet zelf met haar vriend in de keuken. Michaela komt er steeds meer achter dat Lana en zij dezelfde moeilijkheden moeten overwinnen in reizen in de vreemde, gek eten etc. En ook delen ze een passie voor creatieve bezigheden. Zo ontstaan er steeds leukere gesprekken over knutselen, freubelen en shoppen. Uiteindelijk gaan we slapen met een uitnodiging op zak om morgen met Lana en Rolf naar de andere kant van het eiland te rijden om daar de boel te verkennen. Ze hebben een gehuurde auto en kennen de omgeving dus het is een leuk idee om zo wat meer te zien. Wat heel grappig is om te merken is dat we na een moeizame start ons al zo thuis voelen dat het ondenkbaar is om eerder weg te gaan. Reizen is een bijzondere manier om verwachtingen en comfort te relativeren.
Als we de volgende ochtend wakker worden ligt er een briefje in de keuken van Soepie, zij is met haar vader naar het ziekenhuis voor controle, moeder is er nog niet, dus of we de nieuwe gasten willen opvangen als ze arriveren. Wij willen vandaag naar Penang Hill, dit is een berg van 735 meter hoog waar je door middel van een treintje omhoog kunt. Het schijnt er heerlijk koel te zijn en je hebt er mooi uitzicht over Georgetown. Ook schijnt de natuur daar het bekijken waard te zijn en er zitten zelfs apen. Maar voor we vertrekken moeten we eerst beslissen wat onze volgende bestemming zal zijn, we besluiten dat het Krabi wordt en boeken een hotel en de vliegtickets, eigenlijk willen we nog wel een extra nachtje blijven maar helaas...alle kamers zijn geboekt dus we moeten morgen echt vertrekken. Na een heerlijk ontbijt met fantastische oplos koffie vertrekken we naar Penang Hill, van Rolf hebben we gehoord dat we het beste met de taxi kunnen gaan en dat we niet meer dan zo ongeveer 20 ringgit moeten betalen voor de rit. Vinden we een taxi denkt die kerel zeker heb je weer van de rijke toeristen dus hij wil ons wel brengen voor 40 ringgit, nou dat dachten we niet, dus we nemen lekker de bus voor 4 ringgit. Als we langs de taxi chauffeur rijden houdt John de twee tickets tegen het raam aan, ga iemand anders uitbuiten! Na een ritje van ongeveer drie kwartier komen we op de plaats van bestemming waar we vervolgens het treintje omhoog nemen. Wat ik als eerste zie zijn echt ongelofelijk grote spinnen in bomen en struiken hangen en ben er eigenlijk al wel weer klaar mee, maar ik heb al meerdere angsten overwonnen deze trip dus hoppa....ik ren eronder door terwijl John ze lekker op de foto zet. John is deze vakantie echt een jongetje, hij vind alles interessant en wil alles aanraken en oppakken, grappig! We eten even een hapje en gaan een stuk wandelen, we komen de mooiste vlinders tegen en wat vogels maar geen apen zoals beloofd, domper zeg maar het uitzicht is wel fantastisch! Na een paar uur gaan we naar beneden en terug naar de jetty. In de avond worden we lekker rond gereden door Penang en brengen Rolf en Lana ons uiteindelijk naar een avondmarkt. Daar koopt Lana some awesome dresses en na een "thank you doll" is het tijd om een hapje te gaan eten. Iedereen kiest iets anders van zelfs een andere kraam maar als je aanwijst waar je zit komen ze het brengen. Na lekker gegeten te hebben gaan we naar huis, Soepie is inmiddels ook thuis en we kletsen nog wat voor we gaan slapen. Jammer hoor dat we morgen vertrekken, deze plek voelt een beetje als een thuis en we merken dat we hier wel een beetje aan toe zijn. Maar goed, morgen weer een nieuw avontuur, ook weer leuk!
Het afscheid nemen valt zwaar, gek is dat na drie dagen, maar dit waren allemaal zulke fijne, lieve mensen en het was een chille plek om te verblijven. Dag Soepie, dag mama en papa, dag Rolf en Lana, tot ooit! Want dat staat voor ons beide vast! We gaan terugkeren naar Azië! It's awesome, absolutly awesome!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
